Duboka politička kriza koja drma zemlju još od parlamentarnih izbora oktobra 2016. godine, čini se da je tokom 2017. samo još više produbljena, pa se može očekivati da će 2018. biti i godina početka njenog konačnog raspleta.
Uporedo sa političkom krizom galopira i socio-ekonomska kriza, pa će prvi januarski dani shodno prethodno odobrenoj odluci Vlade donijeti mnoga značajna poskupljenja i dodatni pad životnog standarda.
Tako Nova 2018. godina u Crnoj Gori počinje povećanjem stope PDV-a sa 19 na 21 odsto, kao i akciza na cigarete i gazirana pića. Takođe, biće veće i cijene goriva i električne energije, izvjesno je i poskupljenje vode, a krajnji cilj Vlade je da putem povećanja poreza i akciza iz džepa građana i privrede u 2018. godini prihoduje dodatnih 90 miliona evra.
Treba primijetiti da će naredna godina biti i deseta uzastopna godina od izbijanja ekonomske krize u Crnoj Gori, otkada se aktivno sprovodi politika stezanja kaiša, a takođe i sedma od uvođenja prvih „privremenih“ kriznih mjera, odnosno takse „evro po evro“, kao i dodatnog poreza na sve zarade koje prelaze 400 evra.
Mnogi već spekulišu da bi najveća opasnost po aktuelnu ekonomsku politiku crnogorske Vlade moglo biti jačanje sivog tržišta zbog opšteg povećanja poreza i akciza, prevashodno duvanskih proizvoda, pa se navodi primjer da će od 1. januara najjeftinije legalne cigarete koštati 2,5 evra, dok se iste na crnom tržištu mogu naći za evro.
Dramatična socijalna slika zemlje je samo jedna strana priče, jer će 2018. godina prema rasporedu biti i izborna godina sa predsjedničkim izborima na proljeće, i dodatno najavljenim izborima u 13 crnogorskih opština, od kojih će bitka za Podgoricu biti ključna.
S tim u vezi, već postoje neka predviđanja da će i sam premijer Duško Marković tokom godine biti možda mnogo više posvećen partijskom radu i aktivnostima negoli gašenju potencijalnih socijalnih požara.
Istovremeno, nesloga u okviru crnogorske opozicije takođe doživljava kulminaciju pa se odmah postavlja pitanje kakvu će strategiju odabrati crnogorska opozicija za predstojeće predsjedničke izbore, a svakako nije na odmet podsjetiti da vremena za odugovlačenje više nema jer je krajnji rok za raspisivanje izbora 20. januar.
Upravo razjedinjenost crnogorske opozicije upućuje na to da u Crnoj Gori trenutno ne postoje snage koje na uspješan način mogu da artikulišu narastajuće nezadovoljstvo većine građana.
Paradoksalno ali istinito, ova činjenica mnoge navodi na zaključak da iako već odavno postoje svi neophodni uslovi za dramatičan porast socijalnih tenzija, do njih najvjerovatnije možda neće doći, jer opozicija nije kadra da na njima politički profitira.
Sa druge strane, sva je prilika da ni vladajućem DPS-u neće biti previše lako, jer ogromni problemi koje ima Crna Gora neće nikuda nestati preko noći, a činjenica da su odluku o svom predsjedničkom kandidatu takođe odložili za krajnji zakonski rok govori da i u tom političkom subjektu još uvijek imaju brojne dileme u pogledu strategije za 2018. godinu.
Naročito što se tiče predsjedničke kandidature, mnogi smatraju da iako bi to za vladajući DPS bio logičan potez, sama kandidatura Mila Đukanovića bi takođe ujedno značila i iznuđen potez koji bi donio veoma izvjestan rizik i za samu Demokratsku partiju socijalista, pogotovo što se tiče signala koji pristižu sa međunarodnih adresa.
Sve u svemu, Crnu Goru u 2018. očekuje politički i socio-ekonomski veoma turbulentna godina u kojoj bi se trebalo nadati da će ipak doći do početka konačnog raspleta veoma duboke i ozbiljne krize. Takođe, ako ništa drugo, treba se nadati da će i politički subjekti konačno pokazati dovoljan nivo političke odgovornosti i mudrosti za sve što realno predstoji.
