Prema Aleksićevim riječima, Srbija se bukvalno nalazi na raskrsnici, a na koju stranu će otići zavisi od dogovora na nivou koji je veći od nivoa sa kog je došlo do odluke da Crna Gora uđe u NATO. Naš sagovornik, koji je i bivši gradonačelnik Cetinja, bez dlake na jeziku govori i o situaciji u Crnoj Gori, ali i o događajima u Kataloniji koji se, kako tvrdi, u velikoj mjeri finansiraju od strane američkog Fonda za otvoreno društvo.
Kako vidite situaciju u Crnoj Gori? Da li se uopšte nazire kraj političke krize, i u kom pravcu?
— Politička teatarska predstava koja nosi radni naslov „Vojni udar“ već više od godinu dana drži Crnu Goru u regionalnom fokusu, a predstavlja čistu NATO operaciju koja je imala dva vektora dejstva. Spoljašnji vektor dejstva je poslužio za uvlačenje Crne Gore u NATO protivno većinskoj volji njenih građana. Taj vektor dejstva je ulaskom „republike Titograd“ u NATO počeo snažno da gubi na svom intenzitetu. Unutrašnji vektor dejstva kompletnu političku scenu dijeli na one koje Amerika želi da vidi kao naslednike Đukanovića i uključi ih u novu kolonijalnu upravu (na njihovom čelu je Miodrag Perović sa svim partijama sa kojima organizuje sastanke u Ambasadi SAD) i na one koje želi da drži ekstremno desno, a da suštinski oni to jesu tačno onoliko koliko može biti politički-bezbjednosno operativan jedan Slaven Radunović, Branko Radulović, Goran Danilović, Predrag Bulatović, Emilo Labudović ili Milutin Đukanović.
Kraj političke krize biće proglašen onoga trenutka kada NATO svoje preuzimanje Crne Gore počne da opravdava indukovanjem nove podjele u DPS. Danas je ta podjela samo nedosanjani san u fantazmagorijama uplašenog Nebojše Medojevića. „Zdravo jezgro DPS-a“ još uvijek ostaje politička fatamorgana na horizontu ka kome bulji i zvijera Druga familija. S druge strane u bezbjednosnom sektoru u toku je brutalan obračun kojim se potvrđuje da policija ili ne može da sačuva bezbjednost nevinih građana ili upravo djelovi policije, dovoljno operativni, sve to organizuju, svjesni da ih nikakav zakon ne može stići. Lobanje se kotrljaju ulicama svakih 10-15 dana, a politička kvazinaučna i kvazistručna javnost bavi se budalaštinama. NATO lica dobijaju potpunu slobodu da rade na teritoriji „republike Titograd“ što im je volja. Po upravo usvojenim odlukama Vlade, imovina NATO-a ima puni imunitet od pretresa, konfiskacije, eksproprijacije ili bilo kakvog uznemiravanja, službenici NATO-a imaju puni imunitet od hapšenja i pritvaranja, postupaka u pogledu iznesenih stavova, nepovrjedivost spisa i dokumenata, i naravno, oslobođeni su svih poreza. O ovome zvanična opozicija ne smije imati stav, ćuti. Umjesto da ustane u bojkotu svih institucija, ona se utrkuje u načinima koji kao zajednički imenitelj imaju učešće u vlasti u mjeri u kojoj se to dopusti.
Kako trenutno ocjenjujete spoljnopolitički položaj Srbije?
— Srbija se bukvalno nalazi na raskrsnici. Na koju stranu će otići zavisi od dogovora na nivou koji je veći od nivoa sa kog je došlo do odluke da Crna Gora uđe u NATO. Oko Crne Gore se nije mnogo pregovaralo, njome se platio neki sitan geopolitički kusur na drugom mjestu. Srbija je važan regionalni igrač, igrač uz čiju sudbinu će biti spakovana i sudbina sporazuma u Dejtonu, kao i budućnost Makedonije, i međunarodno nepriznatog Kosova i Metohije. Geostrateški igrači sa iskazanim interesima u regionu su Njemačka, Rusija, Francuska i Kina, a geopolitički stožer sa trajnim interesom u regionu jeste Turska. Od moguće nove spoljne politike Turske nakon pokušaja državnog udara može u velikom procentu zavisiti i pozicija Srbije.
Kako komentarišete sve snažniji pritisak SAD na Srbiju kada je u pitanju status Srpsko-ruskog humanitarnog centra u Nišu?
— Ono što je nekada mogao saopštiti Piter Galbrajt — ne samo da ćete „vi i vaša djeca, nego i djeca vaše djece, gadno ispaštati zato što ste se suprotstavili američkoj volji“, danas saopštava Brajan Hojt Ji. Njegova demonstracija sile po Balkanu je potpuno otvorena. On otvoreno saopštava kome je gdje mjesto i na koji način treba da sluša. S druge strane, komandant NATO snaga u Evropi u vrijeme bombardovanja Srbije i Crne Gore Vesli Klark šalje direktnu poruku da Srbija treba da se ugleda na Crnu Goru i uđe u NATO. To je suštinski politika koju prema Srbiji vodi imperija. Valja podsjetiti i na Vikiliksove objave depeša iz američke ambasade u Beogradu iz perioda 2006-2008. godine o spremnosti srpskih političkih lidera na punopravno članstvo u NATO-u. Rezultat Jijeve posjete Beogradu, praćene Klarkovim i sugestijama Danijela Servera, jeste njegov, kako je naveo, „optimizam“, a poruke koje je poslao glase da Srbija mora da okrene leđa Rusiji i da Srpsko-ruski humanitarni centar u Nišu ne smije dobiti diplomatski imunitet, što je srpska obaveza po sporazumu iz 2012. godine. S druge strane, NATO uživa puni imunitet u Srbiji. Riječi predsjednika Srbije o Centru zvuče prilično indikativno: „Da odgovorim na pozitivan način, bio bih otprilike razapet na krst, da odgovorim negativno — takođe…“ Ako Srbija ne ispoštuje dogovor sa Rusijom, biće to kraj svake priče o blokovskoj neutralnosti, što će značiti ulazak u promjenu Ustava, čije će glavne odredbe biti napisane u američkoj ambasadi. Suštinski, to će značiti ubrzan put Srbije ka NATO-u.
Sve to praktično znači da je to strategija na kojoj će insistirati imperija. Za taj put će birati igrače na terenu, tim igračima će sve biti dozvoljeno, na isti način kao što je bilo i u Hrvatskoj i od 1997. u Crnoj Gori. Kad kažem sve, mislim bukvalno na sve. Imaće neograničene mogućnosti u falsifikovanju izbornih procesa do konačnog dovođenja zemlje pod NATO upravu. Za to vrijeme će NATO stvarati i ukrupnjavati opoziciju po svom modelu, kojom će „patkicama“ prijetiti vladajućoj garnituri u slučaju da skrene sa navedenog kursa.
Želim da vjerujem da u Srbiji još uvijek postoji naučni i ljudski potencijal koji može da se tome trendu suprotstavi.
Šta mislite o nedavnim događanjima u Kataloniji?
— Katalonija je dio paketa događaja kojima se dodatno slabi Evropska unija, kako nikada u njoj ne bi narasla kritična politička svijest sposobna na emancipaciju od angloameričke uprave. Na mjestima na kojima je najmanje stabilna ti uticaji dolaze najsnažnije do izražaja. „Bregzit“ je poruka koja to nedvosmileno potvrđuje. Veliki broj katalonskih medija objavio je sa koliko sredstava američki Fond za otvoreno društvo podržava projekte koji su u konačnici doveli do današnjeg ishoda. Ishod događaja biće vjetar u leđa i ostalim regionima u Evropi koji će snažno destabilizovati EU. Spisak je podugačak, od Lombardije, Pijemonta, Venecije, Južnog Tirola u Italiji, preko Korzike u Francuskoj, do Bavarske, koja je privredno najmoćnija regija Njemačke.
