Da su oni koji se osjećaju kao Crnogorci i Srbi sve manje prisutni u organima uprave u najjužnijoj crnogorskoj opštini, govori i činjenica da u najnovijem sazivu lokalnog parlamenta neće biti Crnogoraca ni Srba. Takođe, odluke koje su u prošlosti donosile lokalne vlasti Ulcinja, poput one da Hašima Tačija proglase za počasnog građanina, ili da se upravo u Ulcinju održi izbor za „Mis Albanije“, govore u prilog tezi da je uticaj pravoslavnog faktora u tom gradu sve slabiji.
Istovremeno, politika „zavadi pa vladaj“ u okviru većinskog pravoslavnog bića Crne Gore proizvela je situaciju u kojoj se vlast u Podgorici osvaja isključivo na osnovu podrške manjinskih naroda, pa je vladajući DPS, a sve više i opozicija prinuđena da vodi politiku dodvoravanja manjinama, što se na nedavnim izborima u Ulcinju slikovito ispoljilo odsustvom Srba i Crnogoraca iz lokalnog parlamenta.
Komentarišući ovakvu situaciju za Sputnjik, politički analitičar Vojin Grubač kaže da je „prosto nevjerovatna i frapantna činjenica da poslije nedavno završenih lokalnih izbora u opštini Ulcinj, neće biti niti jednog jedinog pravoslavnog odbornika, bilo Srbina ili Crnogorca“ iako, podsjeća on, Srbi i Crnogorci čine 23,65 odsto stanovništva grada Ulcinja i 14,88 odsto ukupnog stanovništva opštine Ulcinj.
„Može se s apsolutnom uvjerenošću reći da su vladajuća partija DPS i nekoliko opozicionih stranaka, a sve te partije sebe nazivaju ’građanskim‘, brutalno otele pet odborničkih mandata pravoslavnim Srbima i Crnogorcima u Ulcinju i poklonili ih Albancima. Te ’građanske stranke‘, i vlasti i opozicije, u želji da prikažu javnosti Crne Gore kako ih Albanci u Ulcinju podržavaju, slile su pravoslavne glasove u albanske odborničke mandate, što je rezultiralo temeljnim političko-etničkim čišćenjem pravoslavnih Srba i Crnogoraca iz organa vlasti te opštine“, kaže Grubač.
Grubač primjećuje da je interesantno i to što skoro niko iz političkog sektora Crne Gore i mnogobrojnih stranaka i NVO nije reagovao na to, kako ocjenjuje, „skandalozno i brutalno kršenje ljudskih prava i prava naroda na proporcionalnu zastupljenost u organima lokalne vlasti, što je zajamčeno Ustavom Crne Gore“.
Prema riječima našeg sagovornika, „nema sumnje da režim beskonačnim ustupcima političkim predstavnicima manjinskih naroda, a sve nauštrb interesa pravoslavnih Srba i Crnogoraca, želi nakaradnim putem obezbijediti nesmjenjivost vlasti“. On takođe dodaje da je veoma loše što je, shodno tome, i opozicija objeručke prihvatila tu praksu bezuslovnog „udvaranja“ manjinama u Crnoj Gori.
„Loše je to što opozicione partije, koje sebi stavljaju građanski prefiks, počinju raditi isto, misleći da će na taj način uspjeti da smijene režim, koji skoro tri decenije vlada Crnom Gorom. Da se kojim slučajem desilo da 8,65 odsto Bošnjaka, 4,91 odsto Albanaca i 3,31 odsto muslimana, koji žive na teritoriji Crne Gore, nemaju svoga predstavnika u, recimo, Skupštini Crne Gore, desio bi se ’vrisak do neba‘ tog istog političkog sektora, ali i raznih međunarodnih organizacija“, kaže Grubač.
Upravo zbog konstantne politike proizvodnje podjela i razdora među većinskim pravoslavnim stanovništvom, Crna Gora je, po mišljenju našeg sagovornika došla do „apsurdne situacije da politički predstavnici manjinskih naroda u Crnoj Gori imaju ’kontrolni paket vlasti‘ na raznim nivoima“.
„U svakoj prelomnoj političkoj situaciji manjine se uvijek opredjeljuju za koaliciju sa partijom šefa režima, jer je ona u stanju da im zadovolji sve lične interese, i obezbijedi sve što požele. Poslije svega, možemo kazati da je politički sistem u Crnoj Gori potpuno deformisan. Da ta sistemska izopačenost svom silinom udara po interesima njenog pravoslavnog naroda, i to je jako opasno jer logički vodi ka neizbježnoj radikalizaciji društva, sa svim konsekvencama koje iz toga proizilaze“, zaključuje Grubač.
