Aneks sporazuma o demarkaciji granične linije između Crne Gore i Kosmeta i dogovori Podgorice i Prištine u Crnoj Gori mnogi tumače kao najnoviji dokaz suštinski inferiornog odnosa koji zvaničnici te države demonstriraju prema tzv. državi Kosovo.
Poslanik Demokratskog fronta Budimir Aleksić smatra da novi sporazum ne predstavlja samo „popuštanje crnogorskog režima prema albanskim vlastima“, već i da se radi o otplati duga koji režim u Podgorici ima prema albanskom faktoru zbog pomoći u razbijanju zajednice sa Srbijom.
Da ima prvih znakova kolebanja povodom razmjene teritorija sa „Kosovom“ i na strani vlasti, govori i izjava bivšeg ministra spoljnih poslova Crne Gore Branka Lukovca, koji smatra da bi zajednička izjava Filipa Vujanovića i Hašima Tačija mogla biti „uzaludna ukoliko u Prištini budu imali pretenzije na teritoriju“ Crne Gore.
„Ako su očekivanja i zahtjevi većine političkih faktora i poslanika kosovskog parlamenta mnogo veća, ako se očekuje bitna izmjena dogovorenog i potpisanog sporazuma zbog značajnijih teritorijalnih pretenzija, onda će i ovaj gest razumijevanja i prijateljstva ostati samo uzaludan pokušaj“, naveo je Lukovac.
Ova po mnogo čemu simptomatična izjava govori i da su vlasti u Podgorici, u želji da pomognu kosovskim „prijateljima“, očigledno došle u situaciju da strepe od narednih poteza vlasti u Prištini, odnosno od načina na koji će oni protumačiti dogovoreni dokument.
Kada se tome doda činjenica da vlast DPS-a na svim izborima bukvalno zavisi od signala koje Tirana i Priština šalju svojim sunarodnicima u Crnoj Gori, postaje jasno da je ovdašnja Podgorica u velikoj mjeri zatočenik albanskog faktora, što je ujedno i objašnjenje dobrovoljnog odricanja od diplomatske prednosti koje su crnogorske vlasti imale u odnosu na tzv. državu Kosovo.
Komentarišući sa stanovišta crnogorskih interesa neobjašnjive poteze režima u Podgorici po pitanju demarkacije sa Prištinom, analitičar Boško Vukićević za Sputnjik kaže „da nema nikakve sumnje da aktuelni montenegrinski režim predstavlja antitezu istorijske Crne Gore, kao i da je počinio najveće izdaje naroda u njenoj istoriji“.
„Ta grupica uzurpatora, koja usled spleta bizarnih istorijskih okolnosti i zbunjenosti naroda upravlja današnjim Montenegrom, ’proslavila se‘ sledećim izdajama: pod jedan — priznanje lažne države na teritoriji Srbije, tj. zabadanje noža u leđa najbližima; pod dva — uvođenje sankcija Rusiji, tj. zabadanje noža u leđa onima koji su nam tokom istorije uvijek pomagali i bez čije konstantne pomoći ne bi ni bilo Crne Gore; pod tri — zabadanje noža u leđa radničkoj klasi, tj. njeno siromašenje, usitnjavanje i poniženje“, podvlači Vukićević.
Ipak, kada se radi o razlozima zašto su crnogorske vlasti donijele iracionalnu odluku da se „odreknu jače pregovaračke pozicije“ i pristanu na razgovore o „predaji dijela državne teritorije kosovskim Albancima“, Vukićević smatra da „treba sagledati problematiku iz oblasti crnogorske unutrašnje politike kako bi se dobio odgovor na to pitanje“.
„DPS u Ulcinju još ne može da se dogovori oko mjesta gradonačelnika sa albanskim partijama koje ne žele olako da popuste. Nadalje, za izbore u Podgorici su uvijek albanski glasovi iz Tuzi bili od suštinskog značaja. Generalno, neupitna je bila i podrška albanskih glasača DPS-u na referendumu i tokom svih izbornih ciklusa, bez koje, i pored standardnih krađa i neregularnosti, režim ne bi mogao da opstane na vlasti. Imajući u vidu sve to, kao i nesporan uticaj koji vlasti lažne države Kosovo imaju nad albanskim političarima u Crnoj Gori, može se zaključiti da i dogovor o demarkaciji na štetu Crne Gore čini dio gore opisanog, sveobuhvatnog aranžmana, kao i da je Crna Gora, sa DPS-om na vlasti, talac albanskih interesa“, jasan je Vukićević.
