Mediji glavnog toka opadajuću zvijezdu „najmoćnije žene svijeta“, nezavisno od toga šta će biti sa njenom vladom, već nastoje zamijeniti novim vođom Evrope, mlađanim predsjednikom Francuske. Emanuel Makron posjeduje ogromnu ambiciju, ali i nedovoljne sposobnosti da se (makar) razlikuje od svog blijedog i već zaboravljenog prethodnika — Fransoa Olanda. Ponesen brojnim pohvalama, on se pravi da ne zna da je postao predsjednik Francuske samo zato da to ne bi bila Marin le Pen.
Čini se nespornim da je isti talas društvenih promjena donio Donalda Trampa, politički ranio Angelu Merkel i obesmislio ambicije Emanuela Makrona. One se mogu tumačiti kao nužna reakcija zdravog socijalnog tkiva na bolest finansijalizacije. Njeno se postojanje uporno skriva, ali simptomi koji su joj svojstveni nezaustavljivo izbijaju na površinu.
Bolest finansijalizacije predstavlja stanje u privredi neke države u kojem većina profita proističe iz finansijskih transakcija (špekulacija), a manje od prodaje proizvoda i usluga. Ovo je drugo ime za privredu baziranu na dugovima, u kojoj banke, kroz kamatu, preuzimaju svojinu nad ukupnom ekonomijom.
Iznos ukupnog duga prema bankama u Njemačkoj predstavlja 299 odsto njenog BDP-a. Javni (dug države) i dug finansijskih institucija su isti (po 90 procenata BDP-a), dug nefinansijskih korporacija je 68 odsto, a dugovi domaćinstava su iznosili 58 odsto BDP-a.
Dvojica njemačkih ekonomista (Ditmar Pec i Herbert Genrajt) još 2011. godine su objavili da njemački BDP raste veoma otežano, ali da su sredstva njenog bankarskog sektora u stalnom i eksponencijalnom rastu. Tokom 2010. godine vrijednost bankarske imovine u Njemačkoj bila je 7.472 milijarde evra, a njen BDP je bio oko 2.500 milijardi. Kada se ovakve ekonomske tendencije ekstrapoliraju (prenesu kroz vrijeme uz nepromijenjene uslove), pokazuje se da bi oko 2030. godine njemački BDP bio manji od nule, ali da bi imovina njenog bankarskog sektora probila granicu od 16 hiljada milijardi evra. U međuvremenu, u svijetu njemačkih finansija nije došlo do poboljšanja. Štaviše, desila se „Dojče banka“.
Međunarodni monetarni fond je, krajem 2016. godine, „Dojče banku“ označio kao najveću prijetnju globalnom finansijskom sistemu. Pored svih ružnih brojeva, ovu banku krasi podatak da u svojim bilansima ima 42 hiljade milijardi evra knjigovodstveno vrijednih finansijskih derivata (CDS). To je iznos koji je 14 puta veći od BDP-a Njemačke i dva puta veći od BDP-a cijele Evropske unije. Poređenja radi, američka banka „Leman braders“ je imala dvadeset puta manju izloženost ovim toksičnim hartijama od vrijednosti prije nego li je (2008. godine) utjerana u stečaj i cijeli svijet gurnula u krizu. Problem „Dojče banke“ čeka novu njemačku vladu. Razumije se da bi, s obzirom na nevolju koju predstavlja, i sva moguća božja pomoć bila dobrodošla.
Konačni simptom ove opake boleštine je u domenu kućevlasništva. U Njemačkoj cijene stanova „idu u nebo“. Za posljednju godinu su porasle šest odsto i dostigle apsolutne rekorde. Banke daju nikad povoljnije kredite, pa je Njemcima kupovina stana opcija broj jedan. Sve dok cijene kvadrata stana rastu, ovaj sistem se održava. Ali, kada krenu na dolje (što je ekonomska nužda ispoljena u Americi prije desetak godina), nastupa slom tržišta i uništenje cjelokupne ekonomije. Praktično u trenu i sa razornim posljedicama. Jednakim onima koje su pogodile SAD i faktički je lišile svake realne ekonomske moći.
Kada se to desi i u Njemačkoj (a moraće, budući da su u pitanju gvozdene ekonomske zakonitosti) neće biti krivi imigranti zbog kojih se, navodno, grade toliki stanovi i zbog kojih rastu njihove prodajne cijene. Nadamo se da neće biti krivi ni biciklisti.
