Osoba od najvećeg poverenja tadašnjeg rukovodstva Komunističke partije bila je bogata Zagrepčanka Krista Đorđević. Rođena je 1892. godine u Zagrebu u uglednoj i bogatoj porodici Šumanović.
Njen otac Saša Šumanović bio je doktor prava i visoki funkcioner tadašnjih hrvatskih vlasti.
Nakon završetka Prvog svetskog rata udala se za doktora Đuricu Đorđevića, da bi se nakon stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca preselila u Beograd, gde je njen suprug 1920. godine osnovao Medicinski fakultet.
Zbog svog obrazovanja i činjenice da je govorila nekoliko svetskih jezika, postala je dvorska dama kraljice Marije Karađorđević.
Tokom dvadesetih i tridesetih godina pomagala je siromašnim studentima, a posebno je to intenzivirala nakon smrti supruga 1936. godine.
Osnovala je umetnički paviljon Cvijete Zuzorić u Beogradu koji i danas služi kao sedište umetničkih udruženja Srbije.
Upravo zbog svog dobrotvornog rada ostvarila je dobre odnose s mladim komunistima i funkcionerima tada zabranjene Komunističke partije Jugoslavije. Posebno se isticalo njeno prijateljstvo s Ivom Lolom Ribarom.
Priča se da je u njenom stanu u Beogradu boravio čak i Josip Broz Tito, ali ona nije znala ko je to, sve dok ga 1942. godine nije ugledala na jednom plakatu.
Moglo bi se reći da je dušom i telom bila uz komuniste, zato što se izlagala ogromnom riziku kada je, na primer, nosila novac i partijske pamflete u Pariz 1940. godine.
Krajem 1941. godine Tito joj je lično, zbog ogromnog poverenja, predao veću količinu zlatnika na čuvanje. Zlatnike je, navodno, dobio od Kominterne za finansiranje potreba Partije.
Kuća joj je uništena u nacističkom bombardovanju Beograda, zajedno s komunističkom radijskom opremom, ali i pomenutim zlatnicima. Posle rata Krista je platila iskopavanje kuće i pronađen je barem deo zlatnika koji su se rastopili i skupili u jedan veliki grumen.
Nakon rušenja kuće smestila se kod prijatelja iz Komunističke partije, odakle je prenosila vesti iz sveta partizanskim ćelijama.
Takve aktivnosti dovele su je u četničko zarobljeništvo, ali je intervencijom jugoslovenske vlade u egzilu spašena sigurne smrti. Sredinom 1944. godine, pred sam kraj rata, prebačena je na oslobođenu teritoriju, odakle je avionom prebačena u Bari na oporavak.
Tek nekoliko meseci kasnije vratila se u Beograd, sada već oslobođeni Beograd, gde je ubrzo izabrana za prvu predsednicu Antifašističkog fronta žena Srbije. Odmah nakon kraja rata postavljena je za jugoslovensku predstavnicu u novoosnovanoj Organizaciji ujedinjenih naroda.
Umrla je 1981. godine i sahranjena je pokraj supruga Đurice na beogradskom Novom groblju. Koliki trag je ostavila u bivšoj državi, dovoljno je spomenuti samo dve činjenice. Dečje odmaralište Crvenog krsta Srbije u Baošićima i danas nosi ime Kriste Đorđević, zato što je ona dugi niz godina predvodila tu humanitarnu organizaciju.
Dobrica Ćosić, slavni pisac, u poglavlju knjige „Prijatelji“, napisao je o Kristi: „u ratu ilegalska i partizanska saradnica, u miru pomajka, a uvek gospođa“.
Izvor: Hrvatski ekspres
