Goldštajn, koji je rođen 22. avgusta 1928. u Sarajevu, 1942. godine se zajedno s majkom Leom i mlađim bratom Danijelom pridružio jugoslovenskom partizanskom pokretu, a kraj Drugog svetskog rata dočekao je sa činom poručnika, pišu zagrebačke „Novosti“.
Nakon završetka rata učestvovao je u borbi za uspostavljanje Izraela, a u Jugoslaviju se vratio tokom ’50-ih, kada je na Filozofskom fakultetu u Zagrebu upisao književnost i filozofiju. Ubrzo se okušao u novinarstvu, a ostaće upamćen kao osnivač redakcije i urednik „Vjesnika u srijedu“. Bio je i glavni urednik izdavačke kuće „Stvarnost“ i časopisa „Erazmus“, a osnivač je i kuća „Liber“ i „Novi Liber“.
Slavko Goldštajn je jedan od osnivača HSLS-a, prve hrvatske političke stranke na čijem čelu je bio do februara 1990. godine. Bio je predsednik Jevrejske opštine u Zagrebu, jevrejske verske zajednice Bet Izrael i Kulturnog društva Miroslav Šalom Frajberger, a obavljao je i funkciju predsednika Saveta spomen-područja Jasenovac.
Goldštajn je uredio više od 150 knjiga, pisao scenarije za filmove „Signali nad gradom“ (1960) Živorada Mitrovića, „Prometej s otoka Viševice“ (1964) Vatroslava Mimice, „Četvrti suputnik“ (1967) Branka Bauera i „Akcija Stadion“ (1977) Dušana Vukotića. Bio je koautor je knjige „Holokaust u Zagrebu“ (2001), autor višestruko nagrađivane „1941. —godine koja se vraća“ (2007). Poslednjih godinu dana života posvetio je istraživanju istorije logorskog kompleksa Gospić-Jadovno-Pag, u kojem je u leto 1941. ubijen njegov otac Ivo.
Zagrebačke „Novosti“ su njegovu poslednju knjigu „Jasenovac – tragika, mitomanija, istina“, koja je u proleće 2016. izašla u izdanju Frakture, objavile u delovima. Bio je to njegov odgovor na sveprisutni istorijski revizionizam koji se ispoljava u negiranju prirode ustaškog logora u Jasenovcu.
