Aktuelno stanje i međusobni odnosi najjačih opozicionih subjekata u Crnoj Gori ne mogu da raduju nijednog iskrenog protivnika režima, kaže u razgovoru za Sputnjik politički analitičar Igor Damjanović, koji naglašava i da je veoma indikativno da eskalacija unutar opozicionog rata vremenski koincidira sa posjetom potpredsjednika SAD Majkla Pensa i njegovog petanestominutnog susreta sa liderima prozapadne opozicije.
On takođe ocjenjuje da bi najveći problem nakon ulaska Crne Gore u NATO mogao da bude potpuni gubitak autonomije u vođenju spoljne politike i samostalnom određivanju strateških, ekonomskih i geopolitičkih prioriteta te zemlje.
Kako vidite trenutno opozicionu scenu i dalji politički proces u Crnoj Gori?
— Aktuelno stanje i međusobni odnosi najjačih opozicionih subjekata u Crnoj Gori ne raduju nijednog iskrenog protivnika režima. Umjesto da opoziciju lokalna vlast, koju su nedavno osvojili u tri najznačajnija turistička centra, najbogatija i najrazvijenija grada u državi, dopunski približi, u praksi se nažalost događa suprotno. Umjesto da pokažu na konkretnom primjeru da su bolji od DPS-a, da su sposobni da zajedno konstituišu jedan efikasan i održiv sistem, dvije vodeće opozicione frakcije poslednjih desetak dana međusobno iznose najprimitivnije uvrede i klevete.
Jedno od racionalnih objašnjenja ove žalosne situacije, moglo bi da bude egoizam rukovodstva parlamentarnih frakcija. Naime, po važećem zakonu parlamentarni status i funkcionisanje poslaničkog kluba, parlamentarnim političkim partijama na mjesečnom nivou donosi desetine hiljada evra prihoda iz državnog budžeta. Kada tome takođe dodamo za crnogorske prilike visoke poslaničke plate i druge privilegije, ponašanje i strategija rukovodstava parlamentarnih opozicionih frakcija upućuje da je njihov primarni cilj postizanje parlamentarnog statusa i borba za mjesto broj 1 u opoziciji, jer su prihodi srazmjerni broju mjesta u Parlamentu. Promjena i rušenje režima javlja se nažalost tek kao njihov sekundarni cilj.
Drugo racionalno objašnjenje za opozicionu neslogu mogao bi da bude uticaj inostranog faktora. Indikativno je da eskalacija unutar opozicionog rata vremenski koincidira sa posjetom potpredsjednika SAD Majkla Pensa i njegovog petanestominutnog susreta sa liderima prozapadne opozicije.
Koliko po Vašem mišljenju vanjski faktor kontroliše politički proces u Crnoj Gori?
— Uticaj Zapada na političke prilike u Crnoj Gori je ogroman. Podsjetiću da je ta ekipa koja se srela sa Pensom prošle nedelje odbila da podrži građanske proteste iz oktobra 2015. godine, te da se raskol u dva najjača opoziciona subjekta dogodio upravo u momentu kada je aktuelizovano pitanje aneksije Crne Gore od strane NATO-a.
Ono što sam elaborirao u odgovoru na prvo pitanje, zajedno sa uticajem spoljnog faktora, rezultiralo je da danas u Crnoj Gori ne postoji nijedna opoziciona partija čija snaga prelazi 10 odsto. Sličan primjer u svijetu, tako razjedinjene opozicije, teško da postoji.
Sa druge strane, režim uživa neograničenu podršku i pokroviteljstvo Zapada, koji zatvara oči na brojne kriminalne afere povezane sa bivšim premijerom Đukanovićem i njegovim okruženjem. Sam potpredsjednik Pens, na molbu premijera Duška Markovića, pozvao je predstavnike tzv. građanske opozicije na sastanak da bi im neposredno saopštio da moraju da se vrate u Parlament, konstituisan na nelegitimnim izborima. Da li se flagrantnije možete umiješati u unutrašnja pitanja jedne zemlje, uz izuzetak direktne vojne agresije, od toga kako je to pokušao potpredsjednik Pens?
