Opšti utisak je da je kontroverza značajno pojačana nakon intervjua koji je sinoć uživo na televiziji „Vijesti“ dao glavni specijalni državni tužilac Milivoje Katnić, a koji je javnost upravo trebalo da relaksira i objasni šta se zaista desilo u nedjelju.
Nasuprot tome, čini se da je Katnić svojim nastupom, nažalost, samo podgrijao ionako već rašireno uverenje javnosti da se zapravo radi o montiranom procesu. Glavni specijalni tužilac je javnosti saopštio da je Specijalno državno tužilaštvo bilo u posjedu dokaza da je organizovana kriminalna grupa planirala da 16. oktobra izvrši terorističke radnje u Crnoj Gori. On tvrdi da je ova grupa imala namjeru da „podrži narod ispred Skupštine“, da maskirana u uniforme Posebne jedinice policije uđe u tu instituciju i „predstavi to kao da policija puca na okupljene građane“.
„Ova teroristička grupa, uz prolivanje nevine krvi građana, htjela je da zauzme skupštinu, zarobi premijera i komanduje Skupštinom“, navodi Katnić. Takođe, on je kazao da je nad ovom grupom uspostavljena kontrola prije nego što je ista uhapšena i da su zaustavili oružje da se unese u Crnu Goru.
U tužilaštvu, kako kaže, posjeduju dokaze da je postojao plan po kojem bi u jednom trenutku „u skupštinu ušli neki političari i građani“, i da je cilj bio da se eliminišu posebne jedinice policije.
Katnić je još rekao da su u Crnoj Gori postojale još najmanje četiri grupe, koje su sačinjavali bivši policajci i vojnici iz okruženja, sa zadatkom da „presretnu specijalne jedinice“.
Više puta je ponovio da za sve što govori ima dokaze, i da je za nedjelju veče bio planiran „užas do sada neviđenih razmjera“ koji bi Crnu Goru zavio u crno.
Međutim, opšti utisak u izlaganju Specijalnog državnog tužioca je da je za svoje tvrdnje podnio malo ili nimalo dokaza. Sem što je više puta ponovio da za sve posjeduje dokaze i da u čitavu priču ulaže svoj „obraz“ i „čast“, glavni specijalni tužilac gotovo da ničim drugim nije osnažio svoju konstrukciju priče. Pa je tako pored brojnih nelogičnosti i protivurječnosti javnost ostala uskraćena za sva suštinska pitanja.
Kao npr. ko je nalogodavac i koji političari stoje iza organizacije pokušaja državnog udara, na šta je Katnić odgovorio da „nema saznanja ko su političari“ koji su trebali da uđu u skupštinu.
Takođe, objašnjenje da je oružje kojim je planirano da se izvedu ove aktivnosti uništeno na nepoznatoj lokaciji van teritorije Crne Gore, i da to nisu učinili čak ni crnogorski istražitelji već neko ko je ovlašćen za takvu radnju, u najmanju ruku upućuje na nelogičnost da je uništen jedan od krunskih dokaza u čitavom slučaju.
A procjena da nije potrebno kontaktirati Beograd ili tražiti saradnju sa njim i sa srpskom obavještajnom zajednicom iako su postojala saznanja da su ove grupe pripremane i da dolaze sa teritorije Srbije takođe izaziva podozrenje. Što se tiče ostalih, minimalno četiri grupe, koje su navodno postojale izvan Crne Gore, o njihovom identitetu tužilaštvo nema nikakva saznanja i informacije.
Dakle, čitava priča je na staklenim nogama, i samo je dodatno produbila konfuziju u javnosti.
A teza da se sva predstava u stvari odigrala kako bi se izazivanjem napetosti u vazduhu u izbornom danu samo uticalo na izlaznost birača i konačan rezultat izbora, izgleda da je dobila na snazi.
Ono za šta crnogorska publika nije bila uskraćena zasigurno jeste jedna fantastična dimenzija iskaza glavnog specijalnog državnog tužioca, koji je u jednom trenutku rekao da ne želi da ga kroz petsto godina pamte kao Toplicu Milana i Kosančić Ivana, koji su pogrešnom dojavom knezu Lazaru uticali na poraz u predstojećem boju.
S te strane, Katnić zasigurno može biti relaksiran. Rizik da za petsto godina bude upamćen poput ova dva narodna heroja sveden je na minimum.
