„Čuda nisu drugostepeni događaj Jevanđelja i oni igraju važnu ulogu u procesima proglašavanja svetaca. Isus je proslavljao carstvo božje rečima i ’mesijanskim znacima‘ i Crkva je uvek bila sigurna da kroz čuda i molitvu u svetima postoji prst Božji koji daje ljudski sud o svetosti njihovog života. To što su čuda bila uvek odlučni argument za kanonizaciju sluga božjih je istorijska činjenica“, navodi se u tom dokumentu.
Naučna i bogoslovska analiza čuda su se razvijala, počevši od kanonizacije kardinala Karla Boromea, poznatog verskog poslanika epohe kontarreformacije. Godine 1610. po njegovom nalogu, prvi put u istoriji bilo je podvrgnuto medicinskoj ekspertizi deset poznatih čuda.
Već 1678. godine papa Inoćentije XI je naložio da se ovakva ekspertiza obavezno vrši, dok je 1743. godine Benedikt XIV ustanovio prvi spisak medicinskih ekspertiza.
U Kodeksu kanonskog prava iz 1917. godine bila je zabeležena potvrda čuda od strane dva doktora.
Papa Pije XII je promenio 1948. godine potvrdu dva doktora na potvrdu specijalno formirane medicinske komisije. U 1959. godini je izašao prvi spisak pravila koji je i postao osnova za savremenu kanonsku proceduru.
Nova pravila je izradila specijalna komisija formirana 2015. godine. Dokument sadrži jedan broj amandmana u ime naučne i istorijske istinitosti navodnih čuda. Među najnovijima su, između ostalih, ograničavanje broja istraga: svaki slučaj ne može biti tema ekspertize više od tri puta i za svaki novu analizu traže postojanje komisije u novom sastavu.
