Zauzvrat, Srbija bi vratila Rusiji ikonu Bogorodice Vladimirske iz 17. veka, koja se nalazi u Narodnom muzeju u Beogradu, i time bi, kako je istakao Nikolić, svaka stvar bila na svom mestu.
Miroslavljevo jevanđelje je najstariji i najvredniji sačuvani srpski ćirilični spomenik.
Originalni 166. list Miroslavljevog jevanđelja se od polovine 19. veka čuva u Nacionalnoj biblioteci Rusije u Sankt Peterburgu.
U Rusiju je dospeo 1846. godine, nakon što je arhiepiskop i naučnik Porfirije Uspenski, predvodeći rusku duhovnu misiju, posetio Manastir Hilandar na Svetoj gori i, fasciniran izgledom Miroslavljevog jevanđelja, krišom ga poneo sa sobom u Petrograd.
Od tog trenutka, svaki deo Miroslavljevog jevanđelja (osnovni deo i list) imali su svoju sudbinu.
Peterbuški list Miroslavljevog jevanđelja, koji je episkop Porfirije uključio u svoju kolekciju, u Rusiji je izazvao neverovatnu pažnju, a imao je i principijelno važnu ulogu u naučnoj studiji — episkop Porfirije je bio poznavalac i kolekcionar hrišćanskih starina, i sanjao je da napiše rad o slovenskoj paleografiji, na osnovu najboljih primeraka pismenosti iz različitih vekova.
Episkop je list 1847. godine pokazao na Kijevskoj arheološkoj izložbi, gde ga je video i snimio srpski znameniti filolog Stojan Novaković, inače tadašnji upravnik Narodne biblioteke u Beogradu. Po povratku u zemlju izdao ga je, davši mu ime Miroslavljevo jevanđelje.
Tako je i srpska javnost saznala za taj rukopis i da se knjiga iz koje je istrgnut nalazi u Hilandaru.
Nakon devet vekova, srpska javnost je nedostajuću stranicu Miroslavljevog jevanđelja imala priliku da vidi pre godinu dana u Muzeju Vuka i Dositeja u Beogradu, gde je bila izložena.
Na istrgnutom 166. listu nalaze se čtenija za 7. (20) januar, praznik Svetog Jovana Krstitelja, ukrašena inicijalom sa likom vavilonske bludnice — metaforom za zlu Irodijadu, ženu cara Iroda, koja od muža zahteva glavu Svetog Jovana.
Miroslavljevo jevanđelje, nastalo osamdesetih godina 12. veka — u doba stvaranja stare srpske države, nalazi se i na Uneskovoj listi svetske kulturne baštine, odnosno u registru „Sećanje sveta“.
Pisano je za zetskog kneza Miroslava, brata velikog župana Stefana Nemanje, i predstavlja najviši stepen državnih, crkvenih i kulturnih nastojanja u ranoj fazi formiranja srpske srednjovekovne pismenosti.
Ne zna se pouzdano kako je Miroslavljevo jevanđelje stiglo u Hilandar, da li ga je doneo Stefan Nemanja ili Sveti Sava, ali je tamo čuvano sve do 1896. godine, kada ga je kralj Aleksandar Obrenović dobio na poklon od bratstva i doneo u Srbiju.
Od kada je preneto iz Hilandara u Beograd, Miroslavljevo jevanđelje je sa državom Srbijom i srpskim narodom preživljavalo sve burne istorijske događaje 20. veka.
Ovaj kodeks, odnosno rukopisna knjiga je pisana na pergamentu, slovima ustavne ćirilice i ukrašena je sa oko trista stilizovanih minijatura i inicijala u boji i zlatu. Ima 181 list i uvezana je u kožni povez.
