Pravoslavci u Etiopiji rođenje Isusa Hrista slave po julijanskom kalendaru. Svakog 7. januara odlaze u crkvu, gde na ulasku dobijaju sveće. Nakon paljenja sveća svi zajedno izlaze i cela kongregacija obilazi tri puta oko crkve.
U urbanim sredinama, za vreme božićnih praznika, stanovnici Etiopije razmjenjuju specijalno dizajnirane novogodišnjih čestitke i poklone. Nakon četrdesetodnevnog posta, na Božić većina porodica zajedničkim ručkom ili večerom obeležava praznik.
Tokom Božića, umesto kupovine mesa, Etiopljani u grupama žrtvuju goveda i potom dele meso. Tradicionalna božićna trpeza pored slatkiša uključuje doro vat, začinjeni pileći paprikaš sa kuvanim jajima i lepinju injeru. Na Božić se služe i domaća pića tej i tela. Tokom Božića postoji i tradicionalna ceremonija ispijanja kafe uz razne grickalice. Običaj je da se na ručak pozivaju komšije, kojima se u uzvratnu posetu ide na večeru.
Božićni običaj koji se praktikuje u ruralnim delovima Etiopije je da posle doručka i kafe muškarci i dečaci igraju tradicionalnu igru na ledu, sličnu hokeju.
Nikad kolonija
Etiopska pravoslavna tevahedo crkva je po broju vernika najveća orijentalna, dohalkidonska crkva. Sa oko 36 miliona vernika, najveća je autokefalna pravoslavna crkva u Africi.
Istorija Etiopske crkve neodvojiva je od istorije zemlje, koja je, po mnogo čemu, jedinstvena u Africi. Sa izuzetkom kratkog razdoblja od 1936. do 1941. godine, kada je bila pod italijanskom okupacijom, Etiopija nikada nije bila evropska kolonija.
Prva zabeležena država na području današnje Etiopije bilo je kraljevstvo Aksum, koje se u prvom veku nove ere razvilo u pomorsku i trgovačku silu na Crvenom moru. Etiopija je primila monofizitsko hrišćanstvo u četvrtom veku.
Državna religija
Prema Delima apostolskim, đakon Filip je krstio evnuha, dvoranina etiopske carice Kandakije, koji je doneo Jevanđelje u svoju otadžbinu. Istorijski je ustanovljeno da su u Etiopiji sredinom 4. veka propovedali braća Frumentije i Edesije iz Tira, koji su prethodno bili robovi na kraljevskom dvoru u Aksumu.
Frumentije je otputovao u Aleksandriju, gde ga je za episkopa hirotonisao Atanasije Veliki, a po povratku je krstio je aksumskog kralja Ezanu, pa je hrišćanstvo postalo državna religija. Na čelu Crkve bio je mitropolit zvani abuna, koga je rukopoložio koptski aleksandrijski patrijarh.
Potomci cara Solomona
Do smene dinastija došlo je 1270. godine, kad je na mesto Cagve-dinastije došla „solomonska dinastija“, čija je vladavina ostavila trajan pečat na Etiopsku crkvu i kulturu. U istorijskom spisu „Kebre negest“ („slava careva“), napisanom početkom 14. veka, nalazi se pravno opravdanje dinastije dovođenjem u vezu etiopske istorije spasenja s carem Solomonom.
Prema ovom spisu, carica od Sabe je posle posete Solomonu rodila sina, koga je nazvala Menelik. Kad je Menelik odrastao, otputovao je svome ocu Solomonu u Jerusalim i ovaj ga je postavio za etiopskog cara.
Prema „Slavi careva“, Menelikovi pratioci su ukrali Kovčeg zaveta iz jerusalimskog hrama, a u Jerusalimu su na njegovo mesto ostavili repliku. Ovaj original, prema predanju, nalazi se u Sabornoj crkvi Marije Sionske u Aksumu.
Car careva — „Snaga Svetog trojstva“
U 19. veku je cara Tevedrosa II (1855—1868) pomazao za cara koptski mitropolit u Etiopiji, i to za „cara careva“, što je titula koju su zadržali etiopski carevi sve do poslednjeg — Hajla Selasija.
Poslednji car Hajle Selasije, najznačajnija je ličnost u modernoj istoriji Etiopije. Rodio se kao Tafari Makonen Vodimihajel (1892), a nakon krunisanja 2. novembra 1930. prozvan je Hajle Selasije I. Hajle na etiopskom jeziku znači „snaga“, a Selasije „sveto trojstvo“, tako da se Hajle Selasije prevodi kao „snaga Svetog trojstva".
Njegova titula bila je „njegovo carsko veličanstvo Hajle Selasije I, car careva, gospodar gospodara, osvajački lav judejskog plemena, izabranik Božji“. Po tradiciji, bio je 225. potomak kralja Solomona i kraljice od Sabe.
Po dolasku na vlast, Hajle Selasije počinje da sprovodi važne agrarne i političke i sudske reforme. Međutim, 1935. godine, Musolinijeva Italija izvršila je invaziju Etiopije i Selasije je otišao u prognanstvo u Englesku, u maju 1936. godine. Pomogao je Britancima da isplaniraju kampanju oslobođenja Etiopije i njegovog povratka na vlast 1942. godine.
Po povratku na vlast sprovodio je reforme u nadi da će „Etiopiju da uvede u 20. vek“. Tokom 60-ih, posvetio se spoljnoj politici. Bio je jedan od osnivača Pokreta nesvrstanih i igrao je glavnu ulogu u osnivanju Organizacije afričkog jedinstva. Konferencijy orijentalnih pravoslavnih crkava sazvao je 1965. godine, gde je stekao titulu „zaštitnika vere“.
Vojna hunta i progon hrišćana
Baveći se problemima drugih zemalja, Hajle Selasije je zanemarivao probleme Etiopije. Nezadovoljstvo je kulminiralo 1974. kada je marksističko-lenjinistička vojna hunta „Derg“ svrgnula cara i ustanovila jednopartijsku komunističku državu. Hajle Selasije preminuo je 27. avgusta 1975. godine.
Posle svrgnuća Hajla Selasija, usledilo je odvajanje Crkve od države, kao i konfiskacija i nacionalizacija crkvene imovine. Režim je 1976. svrgao patrijarha Teofila, a tri godine kasnije ga pogubio. General Mengistu Hajle Marijam je 1977. preuzeo vlast i vladao je, prema staljinističkom uzoru, proganjanjem hrišćana i izgladnjivanjem naroda. Svrgnut je maja 1991. godine, posle čega Crkva ponovo dobija značajno mesto u društvu.
Autokefalnost
Tek posle svrgavanja Mengista Hajla Merijama, Etiopska crkva je dobila potpunu autokefalnost. Prve korake u pravcu osamostaljenja Etiopske crkve preuzeo je koptski pravoslavni mitropolit Kirilo još 1929. kad je hirotonisao pet Etiopljana za episkope. Međutim, tek 1951. godine Etiopska crkva, posle smrti mitropolita Kirila, dobila je svog sopstvenog mitropolita (abunu), kog je 1959. koptski papa i patrijarh uzvisio za patrijarha.
Etiopska crkva stajala je u veoma bliskim odnosima s Majkom crkvom u Aleksandriji, pa je tek 1994. Koptska pravoslavna crkva priznala punu autokefalnost Etiopske pravoslavne crkve.
