Da li će Marion, a ne njena tetka Marin le Pen biti buduća predsednica Francuske? U to veruju neki od glavnih tenora Nacionalnog fronta, ushićeni usponom dvadesetpetogodišnje uzdanice ekstremno desničarske stranke u političkom životu Francuske.
Unuka Žan Mari le Pena, osnivača stranke koja je postala najvitalnija politička snaga u zemlji, što je u nedelju pokazao prvi krug regionalnih izbora, mogla bi, ukoliko se njeno vođstvo potvrdi u drugom krugu, da stane na čelo jugoistočne oblasti Francuske, koja se proteže od mediteranske obale preko južnog ogranka Alpa, do italijanskih regiona Ligurije i Pijemonta.
Ideja o dolasku Marion le Pen na čelo države još uvek spada u domen političke fikcije, poput romana Mišela Uelbeka „Pokoravanje“, u kome francuski pisac zamišlja da na predsedničkim izborima vlast osvaja kandidat islamista, igrajući se sa strahom od islama koji je gorivo evropskih ekstremnih desničara.
Svaki put kada se klan Le Penovih probije na političkoj sceni — 2002. godine Žan Mari se našao licem u lice sa Širakom u prvom krugu predsedničkih izbora — udruže se dva pola političkog života u Francuskoj, levi i desni, i naprave branu protiv porodice koja bi da poremeti višedecenijski odnos snaga.
Ovaj put je nešto teže ignorisati stranku koja privlači zavidan broj razočaranih glasača tradicionalne levice i desnice. Tu su uloge između Le Penovih podeljene. Marin, koja je poslednjih godina sve učinila da izgladi rasističke i antisemitske ispade svoga oca, toliko da ga je na kraju izbacila iz stranke, privlači dojučerašnje glasače levice, mahom radnike koji su ostali bez posla u opustelim industrijskim mestima na severu zemlje.
Marion je preuzela jedno od uporišta desnice, bogati jug, plaže Azurne obale na kojima se do kasnih jesenjih dana sunčaju stanovnici čija je glavna briga u kom restoranu će večerati i da li će skočiti cene nekretnina.
Glavni grad te regije je Marsej, drugi po veličini posle Pariza, koji odražava jednu drugačiju Francusku — zemlju migranata koji su stigli brodovima sa severa Afrike, iz Tunisa, Maroka, Alžira, i iz ostatka sveta, uglavnom iz bivših francuskih kolonija.
Tenzije koje vladaju u predgrađima Marseja, u kojima se jedan broj mladih radikalizovao baš kao i u pariskim predgrađima, govore o neuspehu francuskog modela integracije. U francuskom republikanskom modelu odavno su se pojavile pukotine koje su ispunile grupe koje u prvi plan postavljaju pitanje identiteta nacije, što je teren na kome Marion stiče poene.
Marion je pažnju skrenula sa antisemitizma, koji je bio opsesija njenog dede, na „pošast“ oličenu u migrantima, pogotovo onih iz muslimanskih zemalja. Za Nacionalni front migranti ne samo da otimaju posao Francuzima, već i ugrožavaju nacionalni identitet, koji vezuju za hrišćansko nasleđe.
Marion u tome prednjači. Za razliku od svoje tetke, koja pije, puši i izlazi u noćne klubove, najmlađa poslanica u francuskom parlamentu se okrenula crkvi i vezala za radikalni katolički podmladak, čija je deviza „Francuska pravim Francuzima“. U obraćanju pristalicama u Tulonu Marion je poručila da muslimani mogu da postanu Francuzi „samo ako prihvate naše običaje i način života, proizvod grčkih i rimskih uticaja i šesnaest vekova hrišćanstva“.
Ekstremna desnica je najagilniji promoter ideje o sukobu civilizacija kao objašnjenju za sukobe na Bliskom istoku i u Africi, čije posledice se osećaju na evropskom kontinentu.
Marion je primer jedne druge verske radikalizacije u francuskom društvu do koje je došlo u opskurnim katoličkim krugovima koji su proklamovali hrišćanski identitet francuske nacije. Ovaj fenomen je znak vremena u kome su se verski antagonizmi ponovo probudili u mlađim generacijama, sve udaljenijim od generacije 68. koja se borila za seksualno oslobođenje i protiv imperijalnih ratova Zapada po svetu.
Marin le Pen je primetila da njena sestričina predstavlja „generaciju koja je čvršća“ od njene.
Šefica Nacionalnog fronta zna da je katolici nikada neće voleti zbog njenih razvoda. Marion gaji imidž uzorne majke i supruge. Konzervativna, ambiciozna i ideološki sve jasnije profilisana, ona je novo lice francuske ekstremne desnice.
