„Ne znam da li su me probudile bombe ili sirene, bio sam još u krevetu kada me je majka uzela u naručje i povela u podrum“, seća se kompozitor Rajko Maksimović nedeljnog šestoaprilskog jutra 1941. godine. Toga dana Vojislav Bubiša Simić, tada mladić od sedamnaest godina prvi put je ugledao tramvajske šine izvrnute na gore i mrtve konje na ulicama. Andrej Tarasjev, ugledni filolog i sada čuje majku koja ulazeći sa terase kaže ocu: „Vitja, Nemci bombarduju“.
Ovo su samo neka od sećanja svedoka strašnog događaja bombardovanja Beograda pre osam decenija, kada su Nemci bez objave rata i bez milosti s neba napali prestonicu Kraljevine Jugoslavije.
Iako je Beograd samo nekoliko dana ranije bio proglašen otvorenim gradom, Nemačka flota, po Hitlerovom naređenju, obrušila se na Beograd sa željom da izbriše tragove vekovnog istorijskog trajanja celog jednog naroda.
Pored vojnih objekata, stradale su zgrade vlade, ministarstava, bolnice, crkve, a do temelja je uništena Narodna biblioteka Srbije na Kosančićevom vencu.
„Buđenje pod bombama“ je svedičanstvo o šestoaprilskom bombardovanju i herojima koji su omogućili Beogradu da se ponovo uzdigne iz pepela.
