Iz tog razloga odlučili su da, zarad istine, institucijama Republike Srpske i grada Istočno Sarajevo predlože da na delu Spomen-parka Vraca, koji teritorijalno pripada Srpskoj, podignu novi spomen-kompleks koji bi, svojim sadržajem, predstavljao autentično svedočenje stradanja sarajevskih Srba, ne samo u periodu od 1941. do 1945. godine, nego i u poslednjem građanskom ratu u BiH.
Ljubiša Ćosić, novoizabrani gradonačelnik Istočnog Sarajeva, kaže za „Politiku” da će ta inicijativa, bez ikakve dileme, dobiti podršku svih gradskih i republičkih institucija, kao i institucija opštine Istočno Novo Sarajevo, na čijoj teritoriji se nalazi deo postojećeg spomen-kompleksa.
Bio bi to ujedno i odgovor sarajevskim vlastima koje ne dozvoljavaju podizanje spomenika ni na najvećim srpskim stratištima u Sarajevu, u Dobrovoljačkoj ulici, na primer, u kojoj je u napadu na kolonu JNA ubijena 42 vojnika i oficira i ranjeno njih 73. Ili na jami Kazani, u koju je bačen nikada utvrđen tačan broj sarajevskih Srba, koji su na silu izvođeni iz njihovih stanova i likvidirani na toj lokaciji.
Predsednik Odbora za zaštitu prava Srba u Federaciji BiH, Đorđe Radanović u razgovoru za „Politiku” ističe da bi se u okviru novoizgrađenog spomen-kompleksa, praktično, nalazila tri spomenika.
Jedan od njih bio bi posvećen ubijenim Srbima i Jevrejima u Sarajevu tokom Drugog svetskog rata na kome bi bila ispisana imena svih žrtava, kao dokaz da su pripadnici ta dva naroda bili najveći stradalnici. To se, kaže on, ne može prepoznati ni u izgledu, a ni u natpisima, ispisanim na zidinama postojećeg spomen-kompleksa izgrađenog po pravilima socijalizma.
Drugi deo novog memorijalnog kompleksa na Vracama bio bi spomenik posvećen svim sarajevskim Srbima ubijenim tokom poslednjih ratnih dešavanja u BiH, a treći nazivima sarajevskih ulica iz kojih su posleratne sarajevske vlasti proterale srpski prefiks i zamenili ga čak i imenima nekih pojedinaca koji su činili zločine nad srpskim narodom, ili imenima dokazanih pobornika fašizma, poput Mustafe Busuladžića.
„U tom sučeljavanju istine i neistine, budući posetioci parka na Vracama mogli bi da spoznaju, ne samo razmere tragičnog stradanja sarajevskih Srba, nego bi mogli sami da zaključe šta je Sarajevo bilo do 1992. godine, a šta je danas. I koliko se, zahvaljujući bošnjačkoj politici, ’izopačilo’ u smislu njegove multietničnosti”, naglašava Radanović i zaključuje da je stanje u kome se godinama nalazi Spomen-park Vraca (posve devastiran, razoren i zapušten), koji je 2005. godine proglašen Nacionalnim spomenikom BiH, oličenje odnosa sarajevskih političara prema antifašizmu u koji se rado zaklinju.
Trenutnom slikom Spomen-parka Vraca, memorijalnog podsetnika na više od 11.000 Sarajlija, žrtava fašističkog terora i mesta na kome su sahranjeni sarajevski borci, antifašisti, među kojima su i Vladimir Perić Valter, Slaviša Vajner Čiča, Slobodan Princip Selja, Radojka Lakić, Bane Šurbat, Adem Buća, bave se, uglavnom, mediji.
Tako se može pročitati, između ostalog, i to da taj park „nestaje pod žbunjem i smećem”, da se „raspada pred očima Sarajlija”, da je „to sramota za Valterovo Sarajevo”, te da Vraca već godinama posećuju „samo sakupljači starog železa” koji se, prema nekim informacijama, sumnjiče i za skrnavljenje statue narodne heroine Radojke Lakić, kojoj je odsečena jedna ruka.
Pročitajte još:
