To znači da smo se odmakli od toga da ozbiljno utičemo samo na Zemlju i da su naše aktivnosti počele da menjaju i svemir. Dobra vest je da ta opna, koju smo stvorili, zapravo deluje u našu korist i štiti planetu.
Kako je počelo
NASA je 2012. lansirala dve svemirske sonde koje je trebalo da jure Van Alenovim pojasevima brzinom od oko 3.200 kilometara na čas i prikupljaju podatke, ali su onda usred tih pojaseva otkrile još jedan – privremeni pojas.
Van Alenovi pojasevi zračenja su područja oko naše planete u kojima se zbog delovanja Zemljinog magnetskoga polja električki nabijene čestice gibaju velikim brzinama stvarajući snažan izvor elektromagnetnog zračenja. Zemlja je okružena sa dva takva trajna pojasa i trećim koji je privremen.
Unutrašnji pojas nalazi se na visini od 640 do 9.600 kilometara iznad Zemljine površine, a spoljašnji na visini od otprilike 13.500 do 58.000 kilometara, prenosi Indeks pisanje Sajns alerta.
Treći, privremeni, Van Alenov pojas, u septembru 2012. godine otkrile su ranije pomenute sonde. Nalazio se između unutrašnjeg i spoljašnjeg pojasa i trajao je oko mesec dana.
Godine 2017. ove sonde su registrovale još nešto neobično – neku vrstu barijere niske frekvencije koja od Zemlje drži podalje nabijene solarne čestice.
Kada su naučnici istražili taj fenomen, otkrili su da je ova opna tokom poslednjih nekoliko decenija aktivno potiskivala Van Alenove pojaseve dalje od Zemlje tako da su sada donje granice radijacijskih tokova zapravo dalje od nas nego što su bile šezdesetih godina prošlog veka.
Radi-talasi koji stvaraju barijeru
NASA-ini stručnjaci su utvrdili da se određena vrsta prenosa, radio-komunikacija vrlo niske frekvencije (VLF), sada mnogo češće koristi nego šezdesetih godina 20. veka i da može da utiče na to kako i gde se kreću određene čestice u svemiru. Drugim rečima, zahvaljujući VLF-u sada imamo antropogeno svemirsko vreme, odnosno čovečanstvo je počelo da na njega ima uticaj.
„Brojni eksperimenti i posmatranja pokazali su da, pod pravim uslovima, radio-komunikacijski signali u rasponu frekvencija VLF zapravo mogu da utiču na svojstva visokoenergetskog zračenja oko Zemlje", rekao je još fizičar Fil Erikson iz opservatorije Haystak (MIT).
Gde se koristi VLF
Većina građana retko će koristiti VLF talasna područja u svakodnevnom životu, ali ona su glavni oslonac u mnogim inženjerskim, naučnim i vojnim operacijama pa se, na primer, često koriste pri komunikaciji s podmornicama.
VLF frekvencije između tri i 30 kiloherca su preslabe za audio-prenos, ali su savršene za emitovanje kodiranih poruka na velikim udaljenostima ili duboko pod vodom.
Nikome nije bila namera da VLF šalje bilo gde drugo nego na Zemlju, ali ispostavilo se da ove frekvencije mogu da prodru i u svemirski prostor koji okružuje našu planetu i zadrži se dovoljno dugo da se oformi džinovska zaštitna barijera.
VLF barijera nije jedini uticaj koji je čovečanstvo imalo na prostor koji okružuje Zemlju, mada je verovatno sa najboljim učinkom. Mi ostavljamo svoje tragove u svemiru od 19. veka, a naročito tokom poslednjih 50 godina.
"Nuklearne eksplozije stvorile su pojaseve veštačkog zračenja u blizini Zemlje koji su oštetili nekoliko satelita", saopštili su iz NASA.
Pročitajte još:
