Kusturica je dao izjavu za Iskru, koju prenosimo u celosti:
Za takav život koji je najvećim delom bio ples, za takva uzbuđenja koja je proizvodio, za feštu koju je živio, nije bilo u istoriji sličnog. To je ono najbolje iz karnevalskog svijeta iz kojeg je dolazio.
Za taj život dečaka koji je napravio put od sirotinjskog dijela Buenos Ajresa, od sirotinjske kućice do prvaka svijeta, do prvaka svih klubova za koje je igrao, trebalo je imati ne jedno, nego dva srca.
On je jedan od likova kojima se završava 20. vijek. Kad se ta aleja velikana koji su objedinjavali ne samo sport, nego i politički stav i borbu protiv nepravde upotpuni, tek tada će biti moguće reći da je 20. vijek završen. On je jedan od poslednjih koji je razgovarao sa mojom majkom, noć pred njenu smrt, i moja vezanost za njega prevazilazi svakako odnos režisera i glumca dok smo snimali film. On je jedna u nizu ikona zapadnog svijeta, i da je danas živ Endi Vorhol on bi stavio Maradonu pored Merlin Monro, i svih drugih najizrazitijih ličnosti kojima je obilovala druga polovina prošlog vijeka.
Emir Kusturica je snimio dokumentarni film „Maradona“ o životu slavnog fudbalera Dijega Armanda Maradone. Film je doživeo premijeru na Kanskom filmskom festivalu 2008. godine.
Pričajući priču o tri čoveka - fudbalskom Maradoni, antiglobalističkom Armandu i porodičnom Dijegu - Kusturica je posetio gotovo sva „mesta zločina“ možda i najvećeg fudbalera ikada: Argentinu, Barselonu, Napulj, Kastrovu Kubu, obišavši i beogradski stadion „Marakanu“, na kojoj se dogodio legendarni lob.
