Kako bi utvrdili poreklo pasa koji se koriste za vuču, istraživači na čelu sa glavnim autorom rada Mikelom Holderom Sindingom sa Univerziteta u Kopenhagenu sekvencirali su genome deset grenlandskih rasa pasa koji se danas koriste za vuču, starog sibirskog vučnog psa starog 9.500 godina i pleistocenskog sibirskog vuka, koji je živeo pre oko 33.000 godina.
Dobijene podatke su uporedili sa velikih brojem drugih dešifrovanih genoma rasa pasa. Na kraju se ispostavilo da su zajednički preci svih današnjih pasa koji se koriste za vuču, kao što su grenlandski psi, aljaski malamuti i haskiji, živeli na Arktiku pre najmanje 9.500 godina. Naučnici veruju da je njihovoj pojavi doprinelo potpuno okončanje poslednjeg Ledenog doba pre oko 10.000 godina.
Pritom, podaci su pokazali da je populacija grenlandskih pasa najizolovanija grupa u poređenju sa drugim arktičkim rasama, zbog čega su naučnici brzo uspeli da utvrde zajedničkog pretka te, i drugih rasa koje se koriste za vuču. Došli su do zaključka da je njihov zajednički predak stari sibirski pas.
Naučnici ističu da su vučni psi dali ogroman doprinos evoluciji i preživljavanju celog čovečanstva u praistorijsko doba. Na osnovu arheoloških nalazišta iz Istočnog Sibira naučnici pretpostavljaju da su psi, naviknuti na surove polarne uslove, verovatno bili sastavni deo ljudskog života na Arktiku najmanje 15.000 godina. Kao i danas, ljudi su krajem ledenog doba koristili pse u iste svrhe – za vuču sanki, daleka putovanja i transport.
„Rezultati našeg istraživanja pokazali su da je usavršavanje metode vožnje saonica sa upregnutim psima doprinelo opstanku čoveka“, zaključili su istraživači.
Pročitajte još:
