On je u autorskom teksu za „Vijesti“ rekao da Onufrijev dolazak najpre potvrđuje jedinstvo kanonske i vaseljenske Crkve, i to baš u gradu i državi gde to jedinstvo trpi udar političkih vlasti. Navodi da javnost odavno zna da je crnogorski zakon donet da uteruje duhovni identitet slobodnim građanima i da vrši pritisak na reorganizaciju crkvenog ustrojstva, a dolazak crkvenih velikodostojnika iz Ukrajine predstavlja podršku sestrinske Crkve – Crkvi u Crnoj Gori.
Otac Perović konstatuje da je drugi značaj Onufrijeve posete Crnoj Gori svedočanstvo nepobedivosti Božijeg poretka u odnosu na sve zemaljske političke spletke. Ističe da Pravoslavna crkva u Ukrajini postoji kao sastavni deo Moskovske patrijaršije već tri decenije i da autonomija koju ona ima u odnosu na Moskvu spada u primere najšire moguće autonomije u celom pravoslavlju.
„UPC ima svoj Sinod, svoga poglavara koga sama bira i ta Crkva deluje isključivo unutar granica države Ukrajine. Njene veze sa Ruskom pravoslavnom crkvom jesu čvrste i jasne, ali su, u administrativnom smislu, malobrojne. Pa ipak, ni takva autonomija nije bila po volji političkoj vlasti Ukrajine, nego je, uz neobjašnjivu podršku Carigradske patrijaršije, pre par godina, stvorena tzv. Pravoslavna crkva Ukrajine – koja se samo nakon godinu dana rascepila na dve frakcije, i koju danas ne podržava većinski broj pravoslavnih pomesnih crkava.“
Rektor Cetinjske bogoslovije podseća da su se u radu UPC poštovale državne granice, državni simboli i upotreba ukrajinskog jezika, ali političari su tražili potpuni prekid odnosa sa Moskovom i pravljenje organizacije koja deluje i postoji samo kao državna stvar.
„A to su tražili političari i `državnici`, čija se politika svodila isključivo na osluškivanje `političkih saveta` sa Zapada, i čije su se državne granice, upravo u tom smislu, svele na simboliku. Ono što nisu dozvoljavali Crkvi, uveliko su primenjivali na sebe. Transfer suvereniteta izvan sopstvenih granica. Poznato?“
Otac Perović dodaje da Ukrajinska pravoslavna crkva ima veću samostalnost u odnosu na Moskvu (i samim tim i na ostatak pravoslavnog sveta), nego što ima „Porošenkova crkva” u odnosu na Carigrad.
„Crkva kojoj je na čelu mitropolit Onufrije zadržala je nacionalni naziv `Ukrajinska`, dok je novoformirana i novopocepana PCU izgubila takav naziv, jer je trebalo da `pomiri pravoslavno biće Ukrajine`. Poznato? Niko normalan neće reći da ideja ne zvuči plemenito, ali se očigleno, način izvođenja radova, kao i spisak političkih izvođača, svodi na onu Njegoševu – trn u zdravu nogu zabadate.“
Zato, kaže rektor, dolazak mitropolita Onufrija u Crnu Goru predstavlja dobar podsetnik vlastima da se okanu ćorava posla „pravljenja i obnavljanja državnih crkava” u 21. veku.
„Ubeđen sam da nije kasno preispitati put kojim je krenuo crnogorski državni vrh i, u skladu sa Ustavom, tražiti način da se učimo na tuđim greškama. Jer, nemamo drugu zemlju da bismo se igrali sa zakonima ove, niti imamo vremena da bismo čekali bolju priliku od ove – da stvari stavimo na svoje mesto, i okrenemo se jedni drugima.“
U petak 28. februara, u posetu Crnoj Gori dolazi poglavar Ukrajinske pravoslavne crkve mitropolit kijevski i cele Ukrajine g. Onufrije. On će sutradan u pratnji nekoliko ukrajinskih arhijereja, zajedno sa vernim narodom, sveštentsvom i monaštvom SPC u Crnoj Gori predvoditi litiju podgoričkim ulicama.
