Pravi „potpis“ ovog genocida NATO-a, pod dirigentskom palicom SAD, kako tvrde evropski eksperti, još nije u potpunosti sagledan.
List piše da Švajcarac Jan Valter, vlasnik bloga „Legitim“, povlači apsolutnu paralelu između ratova koje je NATO posle Zalivskog rata vodio u Srbiji 1999. godine, Avganistanu od 2001, Iraku 2003, Somaliji, najverovatnije i u Libiji, a na posletku i u Siriji.
Sa njim se, kako navode „Novosti“, slaže i Gerd Šuman, autor i urednik na nemačkoj televiziji ARD, koji ističe stravičan podatak da nema srpske porodice koja nije izgubila najmanje jednog člana u NATO bombardovanju 1999. ili od posledica upotrebe radioaktivnog oružja.
Od 1991. do 2003. godine na teritoriji Iraka, koji je najviše kontaminiran osiromašenim uranijumom na celoj planeti, bačeno je oko 2.000 bombi napunjenih ovom municijom.
List navodi da je reč o rezultatima najnovije naučne studije eksperata okupljenih oko neprofitabilne organizacije „Trut aut“, objavljenih u stručnom časopisu „Zagađenje životnog okruženja“.
Broj obolelih od malignih bolesti u provinciji Bibil, južno od Bagdada „eksplodirao“ je sa 500 slučajeva zabeleženih 2004. na 9.082 samo pet godina kasnije.
„Novosti“ navode da je, prema zvaničnim podacima NATO-a, pored kasetnih bombi, na teritoriju Srbije i Crne Gore bačeno 15 tona uranijumske municije, ali i da nezavisni istraživači tvrde da je ovih toksičnih materija bilo barem tri puta više.
List citira i švajcarskog politikologa Nilsa Petera Amicbela, koji kaže da je prva žrtva rata, kao i uvek, istina.
„Rat protiv Srbije može da vam posluži kao ogromno upozorenje. Bio je lokalni, ograničeni rat, vođen sa uništavajućim posledicama, bez sumnje, sa ciljem desetkovanja civilnog stanovništva“, kaže Amicbel.
