Spomenik će biti urađen prema idejnom rešenju vajara Nebojše Savovića, prema čijoj zamisli, predstavlja figuru ruskog arhitekte, koji sedi za stolom.
Biće podignut na Malom Tašmajdanu, ispred Arhiva Srbije. Danas počinju radovi, a njegovo svečano otkrivanje planirano je za 9. decembar, na osamdesetogodišnjicu njegove smrti.
Miljenik cara Nikolaja
Nikolaj Krasnov je rođen oktobra 1864. u Podmoskovlju, a studije slikarstva, vajarstva i arhitekture završio je u Moskvi. Kada je završio školu, država ga šalje u Jaltu i tamo vrlo brzo postaje Glavni gradski arhitekta.
U Jalti uređuje obalu, proseca kanale, uređuje ulice, gradi palate. Vrlo brzo postaje miljenik cara Nikolaja Drugog, gradi čuveni Livadijski dvorac. Kraljevo okruženje, veliki knezovi, takođe žele da imaju raskošne palate, a sve najveće i najlepše građevine su njegovih ruku delo.
Posle Oktobarske revolucije i Nikolaj Krasnov napušta Rusiju. Preko Turske i Grčke brodom 1919. godine stiže na Maltu. Sa porodicom živi u izbegličkom kampu i izdržava se tako što privatnim licima radi akvarele za sitan novac.
Nije poznato kako su za njega čuli ruski emigranti koji su boravili u Srbiji, odnosno u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, ali Udruženje ruskih inženjera i tehničara ga 1922. godine poziva i Krasnov u aprilu iste godine stiže u Beograd i odmah dobija posao u Ministarstvu građevina, ne kao redovni činovnik, jer je strani državljanin, već po ugovoru koji se obnavlja svake druge godine.
Rađanje novog Beograda
Iako u letu života, ima 58 godina, očigledna je radost u njegovom stvaranju, on se prosto razmahuje, sada može da pokaže i svoje iskustvo, a ne samo talenat.
Zanatsko iskustvo i talenat Nikolaja Krasnova potpuno menjaju izgled Beograda, ali i daju pečat manjim gradovima u Srbiji. Krasnov je projektovao sve najvažnije administrativne zgrade u Beogradu, tadašnje Ministarstvo finansija, današnju zgradu Vlade Srbije i zgradu tadašnjeg Ministarstva šuma i ruda, poljoprivrede i voda, današnje Ministarstvo inostranih poslova.
Zatim projektuje zgradu Arhiva Srbije, koja je prva namenski građena zgrada za arhiv na Balkanu. Jedan od najvećih projektnih i graditeljskih poduhvata je izgradnja mosta kralja Aleksandra Prvog. Istovremeno, Krasnov se bavi unutrašnjom dekoracijom Narodne skupštine, uređuje i park ispred Parlamenta.
Uređuje i Dvor na Dedinju, te crkvu Svetog Đorđa na Oplencu. Sa grupom umetnika Krasnov ide po srpskim srednjovekovnim manastirima, kopira freske i radi predloške za mozaike. Projektuje i manje monumentalne objekte, zgradu Pošte u Pančevu, škole po Srbiji, a u Beogradu Konjičku školu pretvara u pozorište, sadašnje Jugoslovensko dramsko.
Jedan od njegovih prvih zadataka u prestonici bila je zaštita crkve Ružice na Kalemegdanu. Sledi rekonstrukcija Njegoševe kapele na Lovćenu, koja je kasnije porušena radi izgradnje mauzoleja.
Krasnov je obnavljao i narodno graditeljstvo, između 1929. i 1930. godine ide po Srbiji sa grupom umetnika, skicira i obnavlja kuće. Učestvuje u rekonstrukciji vrata Petrovaradinske tvrđave.
Čiča Krasnov - omiljen među saradnicima
Projektovanje memorijalnih objekata je posebno poglavlje u njegovom radu. Najveći i najvažniji spomenici podignuti u znak sećanja na stradale srpske očeve i sinove, vojničko groblje na Zejtinliku kod Soluna i kosturnica na grčkom ostrvu Vido, njegovo su delo. Radio je i tipske spomenike za poginule za otadžbinu i spomen-česme, neke su realizovane, a od nekih su ostali samo projekti.
Krasnov je dao i idejna rešenja za odlikovanja, Orden Jugoslovenske krune, Orden belog orla, Orden Andreja Prvozvanog. Mnogima je, uz Orden Svetog Save, i sam odlikovan.
Ruski arhitekta bio je omiljen među saradnicima u Beogradu, zvali su ga Čiča Krasnov. Sarađivao je sa najznačajnijim imenima srpske arhitekture – Petrom Popovićem, Dragutinom Maslaćem, Momirom Korunovićem i Milicom Krstić.
Nikolaj Petrovič Krasnov, umetnik koji je svojim delom obeležio čitavu epohu u istoriji Srbije, preminuo je u Beogradu, decembra 1939. godine. Sahranjen je na ruskoj parceli Novog groblja u Beogradu. Dizajnirao je i svoj nadgrobni spomenik.
