Za „škval“ se saznalo tek sredinom devedesetih godina prošlog veka, bez obzira na to što je torpedo proizveden još u sovjetsko vreme.
Tokom Hladnog rata objekti iznad ili ispod vodene površine mogli su da razvijaju brzinu do 50 čvorova, ali je „škval“ izuzetak koji može da juri i do 200 čvorova (370 kilometara na čas). Za razliku od ostalih torpeda, projektil se pokreće raketnim motorom.
Autor teksta u „Nešenel interestu“ navodi da SAD u svom arsenalu nemaju ništa slično.
Inženjeri su uspeli znatno da smanje otpor vode prema torpedu zahvaljujući režimu superkavitacije, pri kojem se oko projektila obrazuje para. Na taj način „škval“ se kreće u parnom mehuru. Torpeda imaju nuklearnu bojevu glavu koja garantovano uništava cilj.
Autor teksta smatra da takozvana „superkavitaciona torpeda“ omogućavaju da se „za jedan sat pokori čitav svet“.
„Škval“ je prvobitno proizveden šezdesetih godina prošlog veka kao oružje za brzo potapanje raketnih podmornica NATO-a, koje nuklearnu bojevu glavu do cilja nose „nečuvenom brzinom“.
Autor teksta je podsetio da su ranije verzije torpeda bile nenavođene. Projektil u novoj verziji koristi superkavitaciju za kretanje ka oblasti u kojoj se nalazi cilj, nakon čega smanjuje brzinu radi preciznog traganja.
List navodi da su takva torpeda veoma bučna i da potencijalno odaju lokaciju broda s kojeg su ispaljena, ali brzina od 200 čvorova i nuklearna bojeva glava potpuno pokrivaju taj nedostatak u uslovima morske borbe.
