Princ Nikola je rođen u Sent Nikolasu u Francuskoj, 1944. godine, od oca Mihaila, vojvode od Grahova i Zete, i majke Ženevjev, rođene Prižanke. Završio je Akademiju lijepih umjetnosti u Parizu 1970. godine, nakon čega se oženio sa Fransis Navaro, sa kojom ima djecu Altinaju i Borisa.
Zemlju svojih predaka, Crnu Goru, prvi put je posjetio kao student, kada je obišao Lovćen i dvorac kralja Nikole na Cetinju. Po sopstvenom priznanju, tada nije znao ni riječ jezika zemlje kojom je njegova porodica vladala više od 200 godina, pa će u jednom intervjuu priznati da mu je žao što nije počeo da ga uči „u godinama kada se lakše savladava“.
Džentlmenski sporazum sa crnogorskim vlastima
Princ Nikola je po zanimanju arhitekta i autor više arhitektonskih projekata u Francuskoj, a u Crnoj Gori je poznat kao utemeljivač i predjsednik likovne manifestacije Cetinjski bijenale. Takođe je osnivač fondacije Petović Njegoš, koja se bavi promocijom istorijskih i duhovnih tekovina Crne Gore.
U političkom smislu je najviše prepoznat kao neko ko se zalagao za nezavisnost Crne Gore na referendumu 2006. godine. Kako tvrdi, samo je nezavisna Crna Gora imala pravo da definiše status njegove porodice, odnosno da pokrene pitanje moralne i istorijske rehabilitacije dinastije Petrović Njegoš i pokrene pitanje statusa njenih potomaka u Crnoj Gori.
U tom smislu, više puta je objašnjavao da je njegova porodica postigla neku vrstu „džentlmenskog sporazuma“ sa Vladom Crne Gore kako se ne bi pokretalo pitanje restitucije imovine dinastije Petrović, čiji je, uz sina Borisa, jedini preostali naslednik.
Zauzvrat, Vlada Crne Gore se zakonski obavezala da za porodicu crnogorskog princa izgradi jednu kuću, ali pojedine odredbe tog zakona, prema navodima princa Nikole, ni „do danas nisu primijenjene“.
U žižu javnosti princ Nikola ponovo je došao proteklih dana, kada je saopštio da je promijenio odluku da se zemni ostaci potomaka dinastije Petrović Njegoš prenesu iz Italije, Austrije i Francuske u Crnu Goru i sahrane na civilnom groblju a ne u Cetinjskom manastiru, i to bez opela pravoslavne crkve. To je, kako su mnogi primijetili, bio prvi put da je crnogorski princ uradio nešto suprotno volji vlasti u Podgorici.
