Istog dana reagovao je i šef britanske diplomatije Džeremi Hant, ocjenivši da je presuda dvojici ruskih obaveštajnih oficira (navodno pripadnika GRU) zbog neuspelog pokušaja „državnog udara“ u Crnoj Gori još jedan primjer „kako se destabilizujuće i agresivno Rusija ponašala tokom protekle decenije“.
Hant je dodao i bizarnu ocjenu da se do današnje osuđujuće presude dvojici ruskih obaveštajnih oficira „stiglo kroz pravni proces, čija je transparentnost bez presedana u Crnoj Gori“.
Na koncu, danas se oglasila i sama američka Vlada, poručivši da je sudska presuda u Crnoj Gori „razotkrila drski pokušaj Rusije da podrije suverenitet jedne nezavisne evropske nacije“.
O presudi za „državni udar“ u Crnoj Gori izvještavali su i svi vodeći zapadni mediji: Bi-Bi-Si, En-Bi-Si-, „Asošijeted pres“, „Fajnenšel tajms“… a glavni fokus, nimalo slučajno, bio je na ulozi koju je navodno Rusija imala u pokušaju puča u Crnoj Gori. Tako je akcenat atlantističkih medija bio da su odlukom suda u Podgorici osuđena „dva ruska špijuna“ na 15 i 12 godina zatvora, a sve zbog „zavjere da se sruši Vlada te balkanske države i tako spriječi njen ulazak u NATO“.
Takođe, u komentarima se ističe da su i „dva vodeća predstavnika etničkih Srba“ (Andrija Mandić i Milan Knežević) osuđena na po pet godina zatvora.
Komentarišući neobično veliki prostor koji su presudi za „državni udar“ dali uticajni zapadni mediji i političari, analitičar Igor Damjanović podsjeća na riječi dr Georgija Engelharta, saradnika Instituta za slavistiku Ruske akademije nauka, koji je još prije nešto više od godinu dana predvidio da će afera sa navodnim pokušajem „državnog udara“ imati malu upotrebnu vrijednost, u lokalnim okvirima, jer su građani Crne Gore dobro upućeni u tok procesa, ali da to neće biti slučaj na međunarodnom planu.
Damjanović podsjeća da je ruski ekspert razlog većeg značaja ove iskonstruisane afere u inostranstvu vidio u tome što međunarodna javnost ne samo da nije detaljno upućena u sudski proces, već i što se na Zapadu preko medija dozirala krajnje ograničena informacija o ruskom pokušaju da izazove krvoproliće u Crnoj Gori, pa je ova afera postala bitna komponenta glavnih antiruski koncipiranih političkih dokumenta, poput izvještaja senatora Bena Kardina.
Damjanović se slaže s tada izrečenom ocjenom Engelharta da su crnogorske vlasti, konstruišući aferu, prihvatile da budu „propagandni projektil“ u rukama Zapada usmjeren protiv Rusije.
Naš sagovornik konstatuje da su takva očekivanja dobila potpuno verifikaciju u reakcijama Stejt departmenta i britanskog ministra inostranih poslova Džeremija Hanta.
„Glavni specijalni tužilac Milivoje Katnić više puta se javno zahvalio tajnim službama Velike Britanije i SAD za pomoć koju su im uputili. Dakle, nije potrebno biti posebno pronicljiv i politički pismen i uvidjeti vezu između izjava specijalnog tužioca Crne Gore, koji je pokrenuo proces i izjava koje su iz Londona i Vašingtona došle nakon prvostepene presude“, kaže Damjanović.
On dodaje da sudija Suzana Mugoša donošenjem i obrazloženjem ove sramne presude nije dala apsolutno nikakav autoritet optužbama Milivoja Katnića, a moguće da je kod određenog dijela populacije probudila strah, dok je „partnerima iz NATO pakta isporučila novi arsenal za propagandni rat sa Rusijom“.
„Bojim se da Mugošina presuda može predstavljati povod za dalje pogoršanje diplomatskih odnosa Crne Gore i Rusije“, upozorava Damjanović.
