Oni su 7. decembra 1991. godine likvidirali Mihajla Zeca (38), njegovu suprugu Mariju (36) i njihovu dvanaestogodišnju ćerku Aleksandru.
Prema Merčepovom naređenju, Miro Bajramović naredio je pripadnicima jedinice Igoru Mikoli, Siniši Rimcu, Nebojši Hodaku i Snježani Živanović da privedu Srbina Mihajla Zeca zbog navodnih veza sa krajiškim Srbima.
Prilikom privođenja, oko 23 časa, ispred njegove kuće u Poljaničkoj ulici na Trešnjevci, ubio ga je Siniša Rimac, navodno u pokušaju bega. Nakon Mihajlove likvidacije, Munib Suljić se vratio u Mihajlovu kuću, odakle je izveo njegovu ženu Mariju i njihovu kćerku Aleksandru.
Suljić ih je najpre odveo u hotel „Panoramu“, a odatle na Sljeme gde ih je ubio iz vatrenog oružja, a nakon toga naredio ostalim pripadnicima jedinice da leševe bace u jamu za smeće i zatrpaju.
Nekolio dana posle likvidacije, njihove leševe je pronašao Marijin brat Zlatko Mesić, i sam pripadnik MUP-a Hrvatske. Preostalo dvoje dece porodice Zec, Gordana i Dušan, preživeli su jer su se sakrili u kući i tako promakli ubicama, navodi se u saopštenju.
Ubice porodice Zec ubrzo su pronađene i uhapšene, a u pretkrivičnom postupku priznali su ubistva i odveli policiju na mesto gde su zakopali žrtve.
Za delo za koje su bili prijavljeni pre saslušanja nije bilo predviđeno obavezno prisustvo branioca u pretkrivičnom postupku.
Međutim, po rasvetljavanju zločina, delo se prekvalifikuje, a počinioci se, po savetu advokata, u istrazi brane ćutanjem, zbog čega se prethodni iskazi kao nezakoniti izuzimaju iz spisa, a postupak se obustavlja „u nedostatku dokaza“.
Hrvatske vlasti su pod pritiskom međunarodne zajednice u aprilu 2004. godine donele odluku da Gordani i Dušanu, deci ubijenih Mihajla i Marije Zec, dodele iznos od 200.000 evra, kao pomoć za podmirenje dotadašnjih troškova života, jer su kao maloletnici ostali bez roditelja i bez ikakvih sredstava za život, prenosi RTRS.
Županijski sud u Zagrebu je u maju 2016. godine nepravosnažno osudio Tomislava Merčepa, tadašnjeg komandanta rezervne jedinice MUP-a Hrvatske, stacionirane u Pakračkoj Poljani i na Zagrebačkom velesajmu, i savetnika u istom ministarstvu, na pet godina i šest meseci zatvora.
Osuđen je zbog toga što „nije sprečio sebi podređene da vrše nezakonita hapšenja, zlostavljanja i ubijanja 31 civila dovedenih iz Zagreba, Kutine, Ribnjaka, Janje Lipe, Bujavice, Međurića, Zbjegovače i Pakračke Poljane, od kojih je 23 usmrćeno“, a među ubijenima su navedena i imena Mihajla, Gordane i Aleksandre Zec.
Iz činjeničnog opisa presude izostavljeno je 20 žrtava za koje se nije moglo utvrditi ko ih je hapsio i likvidirao.
Presudom iz februara 2017. godine, Vrhovni sud Hrvatske je preinačio prvostepenu presudu tako što mu je povećao kaznu na sedam godina zatvora, koju, umesto u zatvorskoj ćeliji, povremeno „izdržava“ u elitnoj banji Krapinske toplice.
