Formalni zahtjev za razrešenje sada već bivše direktorke RTCG-a bio je navodno kršenje zakona zbog Ugovora o saradnji koji je RTCG potpisala sa nevladinom organizacijom „Centar za građansko obrazovanje“ (CGO), u okviru projekta koji finansira EU, a kojim je navodno dozvoljeno miješanje te NVO u uređivačku politiku javnog servisa.
S tim u vezi, nakon Kadijine smjene, odmah je reagovao Brisel saopštenjem koje potpisuje portparolka visoke predstavnice EU Maja Kocijančič, u kojem stoji da su „crnogorske vlasti ograničene svojim obavezama prema evropskim vrijednostima i standardima“, i da je „neprihvatljivo da se EU grant, koji podržava profesionalnost RTCG, zloupotrebljava kao argument da se otpusti menadžment“.
Takođe, sjutradan su se oglasile i Sjedinjene Američke Države, koje su saopštile da su doslovce „razočarane zbog smjene Andrijane Kadije, generalne direktorke crnogorskog javnog servisa RTCG“.
„Ova odluka podriva slobodu medija čija su reforma i očuvanje ključni za integraciju Crne Gore u evroatlantsku zajednicu“, navodi se u saopštenju Stejt departmenta.
Naravno, smjenu direktorke RTCG-a Andrijane Kadije dio crnogorske i međunarodne javnosti tumači i kao vraćanje RTCG-a pod kontrolu Demokratske partije socijalista (DPS), pa su se tom činu najviše suprostavile najuticajnije nevladine organizacije u Crnoj Gori, kao i kompletna tzv. „građanska opozicija“.
Ipak, čitava farsa povodom tuče oko upravljanja nad crnogorskim javnim servisom u najmanju ruku nameće dva elementarna pitanja.
Prvo, da li je uopšte normalno da se uređivačkom politikom i kadrovskim rešenjima u nacionalnoj medijskoj kući jedne suverene države otvoreno bave treće zemlje? I dugo, (ako već odgovor na prvo pitanje u anesteziranom crnogorskom društvu mora biti potvrdan) — zar nije čudno da se oko kontrole RTCG već mjesecima tuku dvije frakcije kojima defakto upravljaju isti centri moći oličeni u EU i SAD?
U objašnjenju ovog, za mnoge zbunjujućeg sukoba, između DPS-a na jednoj i „građanske opozicije“ i uticajnih NVO na drugoj strani, reklo bi se da leži najprecizniji odgovor kako se suštinski zaista vlada i upravlja Crnom Gorom.
Naime, zapadnim centrima moći sa Vašingtonom na čelu nije dovoljna samo kooperatiovna vlast, već, razumije se i kooperativna opozicija, ili kako je to u strateškim dokumentima SAD objašnjeno „lojalna opozicija“, koja će u svakom trenutku moći da bude instrument za korekturu ponašanja vlasti.
Potpuno istovjetnu ulogu u tom smislu, čini se, ima i veoma uticajan NVO sektor koji prorežimski mediji u Crnoj Gori zanimljivo nazivaju „grant šampionima“. Za to vrijeme, razne ambasade, finansijeri i sponzori obije strane, mogu da se doslovce bave finim podešavanjima ključnih političkih, kulturnih, medijskih i svih drugih relevantnih procesa u crnogorskom društvu.
Dok upravljaju vlašću, opozicijom i NVO sektorom kao marionetama u dječijem pozorištu, ovi centri moći znaju da su potrebne samo blage korekcije u okviru uspostavljenog sistema kao bi sve uredno funkcionisalo.
