Da se i dalje snažno protivi članstvu u NATO-u odgovorilo je 41 odsto građana, dok je njih 10 odsto kazalo da se donekle protivi članstvu. Sa druge strane, prema istraživanju IRI, članstvo Crne Gore nakon ulaska u sjevernoatlantski vojni savez snažno podržava samo 28 odsto građana, dok oko 15 procenata izjasnilo da „donekle“ podržava članstvo.
Takođe, na pitanje kako vide ulogu NATO-a u svijetu, 41 odsto anketiranih građana Crne Gore je odgovorilo da je ona „uglavnom negativna“, dok 14 odsto smatra da je uloga NATO-a „donekle negativna“.
Izuzetno je zanimljiv i podatak da čak 66 odsto Crnogoraca ima pozitivno mišljenje o predsjedniku Ruske Federacije Vladimiru Putinu, što upućuje na to da bi na nekim fiktivnim izborima u Crnoj Gori, ruski predsjednik s lakoćom odnio ubjedljivu pobjedu.
Ako je za utjehu, ni predsjednik Srbije Aleksandar Vučić nije u prevelikom zaostatku, pa o njemu pozitivno mišljenje ima 63 odsto crnogorskih građana, dok je treća njemačka kancelarka Angela Merkel, sa 52 odsto podrške.
Ono što je sasvim očigledno jeste da je istraživanje vašingtonskog instituta pokazalo da je politika koju provodi zvanična Podgorica u ogromnom raskoraku sa željama i stavovima ogromne većine građana, i to po svim ključnim spoljnopolitičkim pitanjima, počevši od odnosa Crne Gore prema Srbiji i Rusiji, pa do članstva u NATO-u.
Komentarišući rezultate oktobarske ankete, lider pokreta „Sloboda narodu“ Boško Vukićević za Sputnjik kaže da ona jasno pokazuje da i pored svih pritisaka crnogorskog režima, projekat stvaranja „novog čovjeka“ u Crnoj Gori ipak nije uspio.
„Istraživanje Međunarodnog republikanskog instituta ukazuje na dvije činjenice. Prva činjenica je da, i pored višedecenijskog truda montenegrinskog režima i dukljanske elite, nije uspio projekat stvaranja ’novog čovjeka‘ na teritoriji Crne Gore. Nezapamćene medijske manipulacije i prezentovanje izmišljene istorije, novi nastavni programi, progon Njegoša i srpskog jezika, širenje rusofobije i gaženje tradicije — očigledno da nijesu uticali dovoljno na svijest ljudi u Crnoj Gori kako bi se istorijsko pamćenje izbrisalo, a projekat ’novog čovjeka‘ konsolidovao“, kaže Vukićević.
„Ako se u jednoj državi većinski dio partija, medija i NVO-a zdušno zalaže za članstvo u zapadnoj vojnoj organizaciji, produženoj ruci globalne korporatokratije, dok je NATO i dalje veoma neomiljen kod naroda i sa niskom podrškom — kako se, onda, može okarakterisati takva situacija osim kao vrhunska politička korupcija, kao sistemska prevara gigantskih razmjera, i kao izdaja volje i interesa naroda? Dakle, nema nikakve sumnje da zapadni centri moći imaju presudan uticaj na jačanje takve političke korupcije kod komponenata crnogorskog sistema“, jasan je Vukićević.
