Poslanici desnice u Parlamentu Hrvatske prozivali su poslanicu Samostalne demokratske srpske stranke Draganu Jeckov, jer se, kako za Sputnjik kaže predsednik Saveza Srba iz regiona Miodrag Linta, usudila da u suverenom Hrvatskom saboru govori na srpskom jeziku i ekavskim narečjem.
Znamo da su prethodnih godina poslanici iz Istočne Slavonije, podseća Linta, bili i tadašnji predsednik SDSS-a Vojislav Stanimirović, zatim donedavni predstavnik Zajedničkog veća opština Dragan Crnogorovac, koji takođe pričaju srpskim jezikom i ekavicom, i to nije bio problem.
Od Hrvatske prave ustašku državu
„Očigledno da je Hrvatska došla u fazu opšte antisrpske histerije i da proustaške snage šalju jasnu poruku da u toj državi ne može da postoji nijedan Srbin koji će govoriti srpskim jezikom, koji će pisati ćirilicom i koji će poštovati svoj nacionalni i verski identitet“, kategoričan je Linta.
Govoreći na srpskom jeziku u Hrvatskom saboru, tvrdi Linta, poslanica Dragana Jeckov apsolutno nije prekršila nikakvu normu tamošnjeg Parlamenta. Upravo Parlament svake države jeste mesto gde se izražavaju razlike društava u jezičkom, nacionalnom i svakom drugom pogledu, dodaje on. I ponavlja da nigde nije propisano da se u Hrvatskom saboru mora govoriti standardnim književnim jezikom.
„Poslednjih nekoliko godina proustaške snage su u velikoj ofanzivi i žele Hrvatsku da pretvore u ustašku državu. Ovo što se desilo Dragani Jeckov jeste čisti fašizam. Posebno je skandalozna činjenica da predsednik Hrvatskog sabora i visoki član HDZ-a Goran Jandroković izjavi skandaloznu rečenicu da će on tobože pitati nadležne saborske službe da li je Dragana Jeckov prekršila nekakv poslovnik“, napominje Linta.
Jezička diskriminacija u Hrvatskoj, prema mišljenju profesora Mila Lompara sa Filološkog fakulteta, ima poreklo još u socijalističkom Ustavu Hrvatske iz 1974. godine, koji je odredio da se u toj državi govori hrvatski književni jezik i kojim je, u stvari, počela jezička diskriminacija Srba u Hrvatskoj. Ona je naročito zaoštrena, dodaje Lompar, posle proglašenja Hrvatske kao nezavisne države, tako da je to u nekom smislu kontinuitet dugotrajne hrvatske kulturne politike.
Jezičko pitanje se nalazi u srcu hrvatskog poimanja kulturnog i nacionalnog identiteta, ono traje veoma dugo i nevolja je u tome, precizira dalje taj profesor, što je jezik kojim se govori, lingvistički gledano jedan jezik, određen Bečkim dogovorom i nastojanjem hrvatskih vukovaca, sledbenika Vuka Karadžića u 19. veku, kao srpski ili hrvatski, hrvatski ili srpski, srpskohrvatski, hrvatskosrpski.
„Nastojanje hrvatske kulturne politike da unifikuje taj jezik kao samo hrvatski je već u samoj strukturi lingvistički problematično. No, ovde lingvističko pitanje nije centralno, ovde je pitanje kulturno-političko. Naime, nastojanje da se dokaže da svi stanovnici hrvatske govore hrvatskim jezikom ima za cilj da se konstituiše saznanje i da se ono nametne, da su svi stanovnici Hrvatske, bez obzira na svoju narodnost ili nacionalnu pripadnost, u političkom smislu Hrvati“, ističe profesor Lompar.
Hrvatska, Hrvat i samo hrvatsko
Ako se pokaže da neko govori nekim jezičkim standardom koji nije propisan i dozvoljen, rezonuje Lompar, to onda znači da on u stvari govori da postoji još neki politički individualitet osim hrvatskog, a osnovni politički cilj jeste da se sprovede unifikacija kompletne nacionalne individualnosti Srba u Hrvatskoj.
„Ta činjenica ima svoj dalekosežan društveni značaj, jer kad vi sa tako visokog mesta iz Skupštine, odnosno Sabora Hrvatske, tako govorite, onda šaljete poruku na nižim nivoima opštosti ili državne strukture na nivou županija ili opština ili gradova da se ta diskriminacija može sprovoditi“, ukazuje Lompar.
Sve to, konstatuje on, još jedanput pokazuje da u pogledu evropskih komesara iz Brisela Hrvatska ima posebna i privilegovana prava u odnosu ne samo na narode koji žive u Hrvatskoj, niti samo na narode unutar regiona, nego i u odnosu na elementarnu istinu i činjenice.
Predsednik udruženja Srba iz regiona Miodrag Linta smatra da bi Ministarstvo spoljnih poslova Srbije trebalo da uputi zvaničan protest hrvatskom Ministarstvu vanjskih poslova i izrazi ogorčenje činjenicom da se u najvišem organu hrvatske države otvoreno napadaju poslanici srpske nacionalnosti koji govore srpskim jezikom i da se time krši jedno od najvažnijih ljudskih prava. Ono što posebno zabrinjava, dodaje Linta, jeste činjenica da EU iz neobjašnjivih razloga besramno ćuti na promociju fašizma, fašističkih vrednosti i ustaških obeležja danas u Hrvatskoj.
Srpska politika, onako kako je predstavlja Beograd, trebalo bi, prema mišljenju profesora Mila Lompara, da traži poštovanje prava koja su zajamčena evropskim uredbama o jeziku nacionalnih manjina, jer su Srbi u Hrvatskoj nacionalna manjina i trebalo bi da aktivno deluje u dva pravca.
„S jedne strane, da osnaži prisustvo u srpskim etničkim sredinama, dakle vezano za udžbenike srpskog jezika, vezano za naviku da se srpski jezik koristi, da u izvesnom smislu pomogne da se ti ljudi oslobode straha. Sa druge strane, trebalo bi jednim delotvornim, a ne mora suviše glasnim pritiskom na hrvatske ekonomske, kulturne i privredne interese u Srbiji, da pokaže da će takva politika hrvatskog političkog vođstva imati negativne posledice po same hrvatske interese“, predlaže Lompar.
