Naime, gospođa Merkel je usporedila ujedinjenje dve nemačke države i odluku stanovnika Krima da se vrate matici Rusiji, usporedila je to na način koji opravdava ujedinjenje dve nemačke države, a osporava odluku građana Krima da izglasaju povratak Rusiji. Onako u stilu, „mi građani DR Nemačke“, a gospođa Merkel je tada bila stanovnik DR Nemačke, „nismo hteli da budemo pasivni posmatrači, nismo pristali na podeljenu Nemačku, već smo se založili za ujedinjenje dve Nemačke, pa bi isto tako trebalo da postupe građani Krima, da ne pristanu na status kvo i pripajanje Krima Rusiji“.
O tome je li bilo referenduma u DR Nemačkoj o ujedinjenju, pa makar i formalni referendum, gospođa Merkel ni reči. Na Krimu je održan referendum građana o statusu poluostrva, a u dve Nemačke ga nije bilo.
Dakle, za gospođu Merkel referendum na Krimu je irelevantan, spajanje dve Nemačke je pravno perfektna stvar, kao i nezavisnost Kosova, koja je takođe proglašena bez referenduma svih stanovnika južne srpske pokrajine.
Kako na Zapadu Srbe oduvek gledaju i doživljavaju kao ruske Pruse, znate ono, dobri su vojnici, em su pravoslavci, em oduvek su voleli Ruse, pa je Rusija stala uz Srbiju u Prvom svetskom ratu, pa su vojnici Crvene armije ginuli u borbama za oslobođenje Beograda od nacista, pa Rusi nas nikada nisu bombardovali, a neki drugi jesu i to više puta, teoretski je sasvim moguće da sever Kosova postane još jedna ruska enklava. Jer i po Ustavu SFRJ iz 1974. godine narodi Jugoslavije imaju pravo na samoodređenje do otcepljenja, ali to pravo nemaju narodnosti. Naime, pravo na napuštanje Jugoslavije nalazilo se samo u preambuli Ustava SFRJ iz 1974. godine, pa čak i tamo samo u jednoj opštoj formulaciji koja se ne odnosi na republike, već na narode. Čak je i Badinterova komisija 1991. godine dala mišljenje da autonomne pokrajine SFRJ nemaju pravo na sopstvenu državu. Kako su Srbi na severu Kosova narod, a ne narodnost, onda oni i po Badinteru imaju pravo da se otcepe od Kosova.
Član 1. oba međunarodna pakta o ljudskim pravima od 16. decembra 1966. godine glasi:
„Svi narodi imaju pravo na samoopredeljenje. Oni slobodno odlučuju o svom političkom statusu i u slobodi oblikuju svoj ekonomski, socijalni i kulturni razvoj.“
Kako to da gospođa Merkel ignoriše međunarodne odredbe o ljudskim pravima? Zašto te odredbe univerzalno ne vrede za sve narode sveta? Ko je onda na Krimu bio narod koji treba da odlučuje o sebi? Ko je to bio na Kosovu? Da li su to svi stanovnici južne srpske pokrajine? Ili samo albanski stanovnici Kosova? Šta se dešava ako stanovništvo neke oblasti posle nekog vremena želi da promeni svoju državnu pripadnost?
Krim je izglasao pripajanje Rusiji po svim pozitivnim odredbama međunarodnog prava, nemačko ujedinjenje bilo je, pre svega, politički čin, a ne posledica pravnih radnji i delanja. Kosovo, to je tek nasilje nad međunarodnim pravnim poretkom…
O tome u emisiji „Na nišanu Miroslava Lazanskog“ govore reditelj Ljubiša Ristić i Nenad Radičević, dopisnik „Politike“ iz Nemačke.
