„Ulazak Crne Gore u NATO je istorijski uspjeh i pokazatelj snage ove zemlje samo deset godina nakon obnove nezavisnosti. NATO se sastoji od velikih i malih država, ali SAD nema malih saveznika i mi cijenimo naše novo savezništvo u NATO-u“, rekao je Pens uoči sastanka sa crnogorskim premijerom Duškom Markovićem.
Ni premijer, Marković nije ostao dužan uzvrativši da je za Crnu Goru „današnji dan potvrda da snovi mogu da postanu stvarnost“, dodavši uz to da je Crna Gora svoju sudbinu vezala za vrijednosti koje promoviše i brani NATO.
„Vaša posjeta Evropi je dokaz čvrstine i trajnosti transatlantske veze kao i evroatlantske perspektive Zapadnog Balkana. Angažovanje i konstruktivna uloga koju SAD igraju u našem regionu izuzetno su značajni. To ste u kontinuitetu pokazivali i iniciranjem i aktivnim angažovanjem u okviru Jadranske povelje, koja nakon 14 godina postojanja sada broji tri članice NATO-a“, rekao je Marković.
Za drugog čovjeka Amerike takođe ne postoji dilema da je „budućnost Zapadnog Balkana na Zapadu“. Kao je sasvim otvoreno saopštio, cilj SAD je da „sve zemlje balkanske inicijative uđu u NATO“.
U tom pogledu Pens je saopštio da SAD Zapadni Balkan i dalje vide kao „nezavršen posao“, pri čemu su očekivanja od Crne Gore velika kad je reč o privođenju tog posla kraju.
Detalj koji je naročito zagolicao javnost svakako jeste da je podpredsjednik SAD danas izdvojio vrijeme i da se sastane sa jednim dijelom crnogorske opozicije. To je naime učinjeno mimo zvaničnog protokola sastanka, pa su čast da sretnu drugog čovjeka SAD imali lideri Demokratske Crne Gore, Demosa i Socijaldemokratske partije, Aleksa Bečić, Miodrag Lekić i Ranko Krivokapić, kao i potpredsjednica Socijalističke narodne partije, Danijela Pavićević.
Ono što je mnogima odmah upalo u oči jeste okolnost da na tom sastanku nije bilo i predstavnika zvanično najjačeg opozicionog subjekta Demokratskog fronta. Međutim, iz Vlade je kasnije saopšteno da je premijer Marković, informišući potpredsjednika SAD o političkoj situaciji u Crnoj Gori, ponovio spremnost da otvori dijalog sa „dijelom opozicije“, a što je potpredsjednik SAD podržao ocijenivši da opozicione stranke treba da se vrate u parlament.
Iz gotovo svih opozicionih partija čiji su lideri bili na sastanku sa visokim američkim gostom izrazili su zadovoljstvo susretom, saopštivši uz to da su sa Pensom imali „konstruktivan“ dijalog.
Međutim, ono što se neizbježno nameće kao dilema u javnosti jeste okolnost da po svemu sudeći za Ameriku u Crnoj Gori postoje manje ili više poželjni partneri, kako u vlasti, tako i u opoziciji, pa se nameće zaključak da će u najnovijoj državi NATO-a kredibilni partneri biti samo oni koji su na liniji transatlantskih vrijednosti.
Na čitav događaj su reagovali i iz Demokratskog fronta, saopštivši da se radi o legitimnoj namjeri i bivše i sadašnje američke administracije da pokuša da duboku političku i državnu krizu u Crnoj Gori riješi „na način da instalira neku vlast koja bi i dalje baštinila sve tekovine Đukanovićevog režima“.
Sa druge strane, iz ostatka opozicije podsjećaju na porazno stanje u društvu na svim poljima, kao i na neophodnost promjene vlasti. Ipak, kako trenutno stvari stoje, svaka potencijalna promjena koja će se desiti u Crnoj Gori, nesumnjivo će biti pod dirigentskom palicom i usmjeravana od strane Amerike. Stiče se utisak da čitav politički galimatijas u zemlji ne može biti raspetljan bez asistencije sa strane, a u crnogorskom slučaju glavnu riječ, čak i mnogo prije Evropske unije, imaće SAD.
Podsjetimo se samo činjenice da crnogorsku opoziciju nikakav apel iz Evrope do danas nije mogao da vrati u skupštinske klupe, a da li će to moći sugestija iz Amerike, saznaće se veoma brzo. Ukoliko tako bude, to će, razumije se, samo potvrditi tezu da je ovdašnja Crna Gora jedno od glavnih američkih uporišta i uzdanica, ne samo na tlu Balkana, nego možda i Evrope.
