Prema rečima Vladimira Trapare sa Instituta za međunarodnu politiku i privredu, za Trampa najveću pretnju predstavlja upravo Kina koja bi jednog dana mogla svoj ekonomski rast da pretvori u globalnu dominaciju.
Kako kaže, to se direktno kosi sa oba moguća nacionalna interesa SAD: prvim, da vlada svetom i uspostavi liberalni hegemonistički svetski poredaki, I drugim — da vlada samo zapadnom hemisferom ali pritom ne dozvoljavajući bilo kome drugom da zavlada ovom drugom, istočnom,.
Rusija, prema njegovom mišljenju, za Trampa i SAD ne predstavlja tu vrstu pretnje jer nije dovoljno moćna da uspostavi sopstvenu hegemoniju u Evropi i Aziji, ali istovremeno mogla bi da postane najveći saveznik Vašingtonu za sprovođenje strategije takozavnog „uravnoteživanja" Kine, budući da se velikim delom teritorije graniči sa njom.
I filizof Nikola Tanasić smatra da je do naglog zakoreta u ekonomskoj politici SAD došlo nakon pobede Trampa, ali i pre njegove inauguracije, pre svega zbog najava o ukidanju Transpacifičkog ekonomskog sporazuma, ali i zbog agresivne retorike novoizabranog američkog predsednika protiv Kine i njenih interesa.
Tanasić objašnjava da se to ogleda u tome što Tramp namerava da zaustavi odlazak američkih fabrika u Kinu, gde se, kako tvrdi, krade američka tehnologija. Doduše sada se, dodaje Tanasić, postavlja pitanje da li su SAD dovoljno jake da se ekonomski suprotstave tom azijskom gigantu.
Kad je reč o odnosima SAD i Rusije, ukoliko Tramp odustane od te velike strategije dominacije, jednog od dva pomenuta nacionalna interesa koji je Amerika počela da sprovodi nakon završetka Hladnog rata, i ako uspostavi novu politiku bez cilja vladavine svetom, u Rusiji će imati partnera, ističe Trapara.
Međutim, prema Tanasiću, najveći problem ipak predstavljaju jasno formirane oligarhijske strukture u Americi koje formiraju nacionalni interes i diktiraju politiku. Iako su dobar deo pozicija izgubile, tvrdi on, s obzirom da su se čvrsto pozicionirale uz Hilari Klinton tokom njene predizborne kampanje, korporacije će i dalje nastojati da dođu do te „lake love" putem vojnih intervencija, ratova i kriza.
Takođe kaže da onaj deo javnosti koji suvereno dominira antiruskom propagandom, odnosno ti centri moći, i medijski i politički, koji diktiraju histerični odnos Amerike prema Rusiji, istovremeno su centri moći koji insistiraju na histeričnim reakcijama zbog izbora Trampa za predsednika, a to već izaziva prilične potrese u relacijama izmeđi SAD i Evrope.
