Ruski put je napravljen u periodu od 1921. do 1925. godine, a povezivao je Vranjsku Banju, sela Korbevac i Krivu Feju, i preko planine Besne kobile Bosilegrad.
Put je gradilo oko 5.000 kozaka.
Cveće su na spomenik u selu Korbevcu položili i gradonačelnik Vranja Slobodan Milenković i prvi zamenik generalnog direktora „RŽD internešenel“, koja je finansirala izgradnju ograde i stepeništa do spomenika, Mansurbek Sultanov, kao i predstavnici boračkih organizacija.
Meštani su srdačno dočekali Čepurina, uz pogaču i so.
Taj put je nekad bio žila kucavica za južnu Srbiju.
Put je izgradila čuvena Kubanska kozačka divizija, čiji je komandant bio belogardejski general Vasiljij Logvinov.
Logvinov je živeo u Vranju, gde je sahranjen na Šapranačkom groblju, a Boris Pozdnjakov, koji je takođe živeo u Vranju, bio je geodetski inženjer i jedan od glavnih projektanata puta.
Ruski put bio je glavna veza južne Srbije i istočne Bugarske.
Ruski put je i dalje je u upotrebi, ali je deonica preko Besne kobile od tucanika, i zimi je neprohodna, osim za kamione i terenska rudarska vozila.
Za taj put mnogi Rusi kozaci koji su ga gradili dali su svoje živote jer je rad bio iscrpljujuć.
U selu Korbevcu i na Besnoj kobili kozacima su podignuti spomenici, kao večni spomen na ono što su uradili i dali srpskom narodu.
Radilo se dosta primitivno, ručno lopatama, pijucima.
Samo jedan od njih je ostao u Korbevcu, pukovnik Andrej Andra Maskalenko.
Boris Pozdnjakov bio je kozak sa Dona i vatreni pristalica carske Rusije.
Nakon Oktobarske revolucije uspeo je da izbegne sa svojim stricem Petrom u Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca.
Kao stručnjak za izgradnju puteva od tucanika, mostova i česmi menjao je mesta boravka, da bi 1921. godine došao da osmisli izgradnju Ruskog puta na jugu Srbije.
