Gledajući na kartu Istočnog partnerstva, vidljive su dve „zaštitne zone“, od kojih se svaka sastoji iz tri države. Zone deli Crno more. Kako navodi autor članka, prva okružuje Rusiju sa istoka (Ukrajina, Belorusija i Moldavija), a druga sa juga (Azerbejdžan, Gruzija i Jermenija).
Nekad Rusija, nekad Zapad koriste oba ova geografska prostora za svoje ciljeve, smatra Tomi Fliši de la Nevil.
Tokom građanskog rata 1917-1921, Jermenija, Azerbejdžan i Gruzija su dobile nezavisnost, a zatim ušle u sastav SSSR-a. Nakon 1945. godine Ukrajina, Belorusija i Moldavija postale su „unutrašnje zaštitne zone“ Rusije, dok danas, naprotiv, Zapadna Evropa, postavši „transatlantska spoljna zaštitna zona SAD“, pokušava da raširi svoj uticaj na istok i jug.
U vezi sa tim, Rusija, ne bez osnove, gleda na Istočno partnerstvo kao na moguću institucionalizaciju EU u novoj sferi uticaja u obe zone.
Po mišljenju političara, zemlje-učesnice Istočnog partnerstva postaju „ratoborno inostranstvo“. Prema mišljenju eksperata, one treba da se suprotstave strateškoj i energetskoj saradnji Rusije i Irana.
Upravo zato bi, piše u „Nuvel obzervator“, i samo uključivanje Rusije u sastav partnerstva pomoglo otvaranju dijaloga koji će dovesti do mira.
