Crkva Santjago de Kurahuara de Karangas podignuta je 1587. godine, na 3.800 metara nadmorske visine, u departmanu Oruro. Proglašena je nacionalnim spomenikom 1960. godine i nosi titulu Sikstinske kapele u Andima.
Prva stvar koja se ističe kod hrama je njegova krhkost: njegove vekovima stare slike prilepljene na zidove od blata nemaju tretman koji im produžava život. Pigmenti „dolaze iz biljaka, minerala, u nekim slučajevima i iz životinjske krvi. Crvena i plava se ističu u mnogim predstavama“, objasnio je otac Rafael Čoke Flores, koji je zadužen za hram od 2018.
© Sputnik / Sebastián Ochoa
Na slamnatom krovu neki delovi konstrukcije moraju periodično da se menjaju. U suprotnom bi se dogodilo ono što se dogodilo 1901. godine, kada su jake kiše izazvale urušavanje, pri čemu su stradala dva čoveka. Murali tog dela su zauvek izgubljeni.
„Crkvu su verovatno oslikavala dva autora. U delu prezbiterija nalazi se evropski stil. Ali u ovom sektoru [gde su sedišta parohijana] figure su u stilu mestiza“, rekao je otac Čoke. Njega intrigira „zastupljenost cveća, biljaka, voća kao što su lubenice, smokve, grožđe, koji nisu sa ovih prostora. Isto važi i za ptice, kao što su paunovi, kojih nije tu bilo“.
Kurahuara je udaljena 165 kilometara od grada Oruro i 200 kilometara od granice sa Čileom. U svojim kolonijalnim godinama sjaja imala je 28.000 stanovnika. Danas jedva dostiže 5.000. Grad je nastao za vreme španske kolonije kao pošta na putu između rudnika Potosi, Oruro i luka odakle su se metali izvozili. Od tada je njegovo stanovništvo posvećeno uzgoju lama i alpaka. U osnovi uzgajaju krompir, kinou i ječam.
© Sputnik / Sebastián Ochoa
Zidovi i plafon prepričavaju scene sveopšteg potopa, Nojeve barke, takođe krštenja svetog Franje Ksaverskog od starosedelaca.
© Sputnik / Sebastián Ochoa
© Sputnik / Sebastián Ochoa
Apostol Santjago je bio svetac zaštitnik Španije od 9. veka. Kada su osvojili ove visine doneli su svoj kult i pravili hramove posvećene njemu.
© Sputnik / Sebastián Ochoa