Đukanović je postao vinovnik rasprave između Nikole Selakovića i Đorđa Radulovića izjavom da Srbija nikada nije prihvatila crnogorsku nezavisnost. Selaković je na to reagovao rečima da Srbija kao matica ima interes da brine o svojim sunarodnicima u Crnoj Gori, a iz crnogorskog Ministarstva spoljnih poslova došlo je saopštenje da je matična država Srba iz Crne Gore upravo Crna Gora.
Mađari, Bošnjaci, Rumuni, Albanci… ma gde živeli, znaju gde im je matica — Mađarska, BiH, Rumunija, Albanija; odnosno, Budimpešta, Sarajevo, Bukurešt i Tirana. Ovo važi za Srbiju, gde niko nikome ne osporava maticu. U Crnoj Gori izgleda da je drugačije. Tamo niko ne osporava Albancima, na primer, da za svoju maticu smatraju Albaniju, dok se Srbima osporava ako maticom smatraju Srbiju.
U tom smislu, istoričar Miloš Ković i definiše jedno od dva značenja reči „matica“ — kao središte i glavno uporište javnog i nacionalnog života. Tako bi u slučaju srpskog naroda njegova matica bio prostor koji je glavno uporište srpskog naroda i odakle dolaze glavni resursi — kulturni, duhovni, ekonomski i vojni i danas je to nesumnjivo Srbija.
Drugo značenje matice, prema Koviću, bio bi prostor odakle smo potekli, a to je prostor od reke Drine, preko Kosova, Metohije i današnjih delova Severne Makedonije.
Akademik Miro Vuksanović naglašava poreklo reči matica. Ona dolazi iz pčelarstva — svaka košnica ima svoju maticu.
„Tu je reč neko uzeo za ime Matice srpske i prvi put se ta reč upotrebila u njenom nazivu, pa su onda svi slovenski narodi osnovali svoje matice. Postoji i matična zemlja, matični narod i tako dalje. To označava središte, centar odakle, da li duhovno, da li verski ili politički, zrači, što se može smatrati maticom jednog prostora, zemlje ili naroda“, objašnjava on.
I Vuksanović i Ković naglašavaju da se središte matice srpskog naroda pomeralo kroz istoriju. U vreme kada Srbi nisu imali državu, središte matice pomeralo se kako se pomerao centar srpske crkve.
U ranom srednjem veku, matica srpskog naroda bila je Duklja, potom se, u vreme Nemanjića, preselila na teritoriju današnje Srbije, ali i Hercegovine, objašnjava Ković.
„U XIX veku, kada postoje dve srpske države, Crna Gora i Srbija, nema sumnje da Srbija ima mnogo značajnije demografske, kulturne, političke i ekonomske resurse. I to tako ostaje do današnjih dana. Danas, ako govorimo o srpskom svetu, vrlo je lako uočljivo šta bi bila matica srpskog naroda“, kaže Ković.
Politizacija pitanja matice, prema Vuksanovićevim rečima, ne pogađa suštinu. Srbin iz Crne Gore može istovremeno biti i lojalan građanin svoje države, a istovremeno, prema svom osećanju, može imati svoje središte, odnosno maticu prema kojoj se upravlja.
„To je prirodno; međutim, kod nas ima dosta neprirodnih pojava“, zaključuje Vuksanović.