Ovaj nežni cvet poznat je po svojoj neverovatnoj izdržljivosti i pod nadimkom „cvet feniks“, jer čak i kad se potpuno osuši, može ponovo da oživi kada se zalije.
Baš kao što je i Srbija uspela da stane na noge nakon iscrpne borbe. Reč je o ugroženoj i retkoj vrsti — koja živi samo na području centralnog Balkana, u Srbiji, Makedoniji i severnoj Grčkoj. Ovaj cvet se može naći na istoku Srbije, a najviše ga ima na planini Nidže, čiji je vrh Kajmakčalan bio poprište slavne bitke u Prvom svetskom ratu, u kojoj su se srpski vojnici borili pod komandom vojvode Živojina Mišića.
Prostire se na nadmorskim visinama od 350 do 2200 metara i raste na izuzetno nepristupačnim mestima, uglavnom u klisurama, na krečnjačkim stenama gde je suvo i hladno.
I zbog toga se povezuje sa Prvim svetskim ratom jer su se upravo u ovakvim oblastima odvijale prelomne bitke u završnici rata. Posebno je zanimljivo što Natalijina ramonda spada u drevne, praktično fosilne vrste.
Ona je ostatak suptropske flore, verovatno iz Afrike, koji je preživeo ledeno doba i potom se povukao u skrivene delove Balkana.
Cvet je otkrio doktor Sava Petrović u okolini Niša 1884. godine i spada u ugroženu vrstu u našoj zemlji, a čuva se u Botaničkoj bašti u Beogradu. Pozadina značke sa cvetom ramonde je zeleno-crna, što su boje Albanske spomenice, a spomenica i značaka zajedno čine amblem Dana primirja.
