I da nije bio suprug britanske kraljice, život princa Filipa bio bi dovoljno bogat. Zapravo, ženidbom i ulaskom u jednu od najmoćnijih kraljevskih porodica na svetu, njegov se život stabilizovao i dobio ono što se može nazvati normalnim tokom.
„Grk sam, ali…“
Rođen je kao peto dete grčkog princa Adreja i princeze Alise 10. juna 1921, u kraljevskoj palati Mon Repo na Krfu. Život princa Filipa od početka je bio povezan sa nestabilnim političkim prilikama koje su potresale egejsku kraljevinu u to vreme. Kao devetomesečna beba postao je izgnanik, a kao desetogodišnjak ostao je sam – majka mu je obolela i smeštena je u sanatorijum, otac otišao da živi u Monte Karlo, a četiri starije sestre su se udale.
Izgnanstvo, koje došlo kao posledica Revolucije od 11. septembra 1922, kada je u Grčkoj ukinuta monarhija, obeležiće njegov život do te mere da će retko govoriti o svojim grčkim korenima i veoma retko posećivati rodnu zemlju. U Grčkoj je, nakon odlaska u izgnanstvo prvi put bio 1950, zajedno sa suprugom u zvaničnoj poseti kod grčkog kralja (i rođaka) Pavla i kraljice Frederike; drugi put 1964, kada je prisustvovao venčanju poslednjeg grčkog kralja Konstantina, a nekoliko godina kasnije učiniće brzu posetu Grčkoj kako bi izvukao majku iz zemlje kojom je vladala vojna hunta poznata kao „crni pukovnici“. Poslednji put boravio je u Grčkoj 1981, na sahrani kraljice Frederike.
Kada su ga u intervjuima novinari pitali za poreklo, retko je davao odgovore. Češće je sebe smatrao Dancem nego Grkom, zato što je grčka kraljevska porodica danskog porekla; ipak, tokom jednog intervjua, rekao je: „Grk sam, ali…“, ostavši nedorečen.
Anglikanac koji se krsti kao pravoslavac
Sa pravoslavljem, princ Filip je, čini se imao drugačiji odnos. Tome je, verovatno, doprinela i njegova majka, koja se, iako rođena u zamku Vindzor kao članica britanskog ogranka nemačke plemićke porodice Batemberg (oni će tokom I svetskog rata promeniti prezime u Mauntbaten), bila krštena u Anglikanskoj crkvi, kao udovica zamonašila i osnovala pravoslavni monaški red. Dok je, nakon uspostavljanja diktature „crnih pukovnika“ u Grčkoj, živela u Bakingemskoj palati, princeza Alisa je često mogla biti viđena u monaškoj rizi. U palati je čak bila uređena i jedna kapela za nju.
Alisa nije bila jedina u svojoj porodici koja je prigrlila pravoslavlje – uradila je to i njena tetka, Jelisaveta, udata za jednog od članova ruske carske porodice. Štaviše, Ruska pravoslavna crkva Jelisavetu je proglasila za sveticu, a Alisa počiva pored nje, u Jerusalimu.
Ipak, princ Filip je prihvatio uslov da zvanično postane član Anglikanske crkve kako bi mogao da se oženi kraljicom Elizabetom. I pored toga, često se krstio na pravoslavni način.
Posle dugog nepraktikovanja pravoslavlja, čini se da princ Filip veru u kojoj je kršten ponovo otkriva kao sedamdesetogodišnjak – iz njegovog dnevnika iz devedesetih godina prošlog veka može se zapaziti da je nestrpljiv da, iako je pre skoro pola veka postao član Anglikanske crkve, ponovo otkrije svoje pravoslavne korene.
Tako je barem o odnosu vojvode od Edinburga prema pravoslavlju 14. marta 1992. u listu „Spektator“ pisao novinar Gil Milton. U članku Milton otkriva da se princ Filip tokom maja 1991. nasamo sastao sa ruskim pravoslavnim episkopom u Londonu, da je planirao posetu carigradskom patrijarhu i Svetoj gori, kao i posetu moskovskom patrijarhu.
Ilustrativno zvuči citat princa Filipa pravoslavnoj konferenciji o ekologiji, održanoj 1991. na Kritu:
„Pravoslavna crkva je oduvek znala da svaki oblik verskog izražavanja, bogosluženja, molitve, proslave, propovedi, monaškog života ili mistike, može pružiti inspiraciju za praktičan odgovor na ekološku krizu“.
Put na Atos princ Filip ipak nije preduzeo, ali jeste njegov sin, princ od Velsa i naslednik trona, Čarls, koji je 1992, verovatno pod očevim uticajem naglašavao potrebu verske i oralne obnove Britanije, a primer za nju video je u obnovi pravoslavlja u Rusiji.
„Ulećemo u ponor izopačenosti, rasipništva, pljačke, krađe, potpunog nemorala. Jedino mesto gde možda vidim početak neke vrste regeneracije je Rusija“, istakao je on tada za ruski časopis „Den“.
Karađorđevići kumovi i rođaci
Kao član grčke kraljevske porodice, princ Filip bio je u vezi i sa srpskim, odnosno jugoslovenskim kraljevskim domom Karađorđevića i to po dva osnova. Odnosi Vindzora i Karađorđevića počinju da se razvijaju početkom dvadesetih godina, kada je budući britanski kralj Džordž VI, tada vojvoda od Kenta, bio kum na venčanju kralja Aleksandra i kraljice Marije. kasnije će biti i kršteni kum kralju Petru II i venčani kum knezu Pavlu i kneginji Olgi. Filipova supruga, kraljica Elizabeta II bila je krštena kuma prestolonasledniku Aleksandru.
Sa druge strane, preko grčke kraljevske porodice, princ Filip je u rodbinskim vezama sa Karađorđevićima, jer je njegova sestra od strica, kraljica Aleksandra, bila supruga kralja Petra II i majka prestolonaslednika Aleksandra. Takođe, i supruga kneza Pavla, kneginja Olga, Filipova je sestra od strica.
Karađorđevići su česti gosti na britanskom dvoru – tako je bilo na venčanju princa Vilijama aprila 2011, kao i na proslavi 73. godišnjice braka princa Filipa i kraljice Elizabete prošle godine.
