Pero je često oštrije od mača, a cilj istorijskih falsifikata je jasan – negiranje srpskog naroda u Crnoj Gori i pokušaj da se odnosi sa Srbijom prikažu kao neprijateljski, rečeno je na tribini na temu „Krivotvorenje istorije“. Upozoreno je takođe da da je istorijske falsifikate relativno lako osporiti, medijsku borbu je teško izvojevati, a upućen je apel da se mora pronaći način kako bi se stalo na kraj agresivnim istorijskim falsifikatima kojim je poslednjih godina preplavljen crnogorski javni prostor.
Na tribini na kojoj je posebna pažnja posvećena zloupotrebama istorije u 20. i 21. vijeku, istoričar i moderator Vasilj Jovović podsjetio je da su pokušaji falsifikovanja istorije stari koliko i ona sama.
„Takozvani dvorski istoričari smatraju da ne postoji mogućnost da se istorija kao nauka razvija slobodno i nezavisno od države i interesa pojedinih centara moći“, kazao je Jovović aludirajući i na trenutnu situaciju u Crnoj Gori.
Citirajući kinesku poslovicu da je „i najbleđe mastilo na hartiji mnogo je pouzdanije od najboljeg pamćenja“, Đarko Leković sa Istorijskog instituta Crne Gore kazao je da su naročito totalitarni režimi skloni da prikrivaju pravo stanje stvari i manipulišu.
„Danas je, nažalost, na javnoj sceni u Crnoj Gori prisutan cinizam kada se obmanjivanje prikazuje kao naučna i novinarska vještina, i kada se razni profiteri utrkuju u sumnjivom patriotizmu sa zadatkom da se činjenice prikriju“, kazao je Leković.
Govoreći o čestoj zloupotrebi i banalizaciji istorije u političke svrhe, filozof dr Miodrag Čizmović podsjetio je na riječi nobelovca Iva Andrića, koji je iako i sam formalno doktor istorije, na jednom mjestu ustvrdio da – umjesto da zaista bude učiteljica života – „istorija je u mnogim studijama nazadnih kratkovidih pisaca postala sluškinja njihovih klasnih, vjerskih i nacionalnih interesa i ubjeđenja“, „sredstvo za borbu u rukama fanatika i opskuranata“ pri čemu je „istorijska istina podešavana prema njihovim željama i potrebama“.
Teza o Crvenoj Hrvatskoj
Ljekar i proučavalac dokumenata iz Dubrovačkog arhiva i arhiva Boke, Goran Komar, govoreći o dvije razvojne linije u istorijografiji Crne Gore, podsjetio je na rad akademika Nika Martinovića - „Dva pristupa etnološkom proučavanju Crne Gore“ koji u svom djelu tvrdi da je jedna od njih podstaknuta od raspravom Ante Starčevića pod nazivom - „Ime Serb“ iz 1868. godine.
„Odmah posle njega pravnik Sekula Drljević je objavio knjigu ’Balkanski sukobi‘ u kojoj je tvrdio da je crkva u Crnoj Gori odvojena od Srpske pravoslavne crkve (SPC), a pravoslavlje u Crnoj Gori označio terminom – ’crnogoroslavlje‘ što doslovno sadrži platformu za stvaranje posebne crkve u Crnoj Gori koju danas zagovara predsjednik Milo Đukanović“, kazao je Komar uz opasku da su aktuelne vlasti po ugledu na Drljevića takođe privezale i crnogorski državni hod za tekovine prvog milenijuma.
Komer se posebno osvrnuo na opasnu tendenciju u istoriografiji da se crnogorsko primorje izvorno prikaže kao rimokatoličko i crveno-hravtsko, a koja počiva na paradoksalnoj tezi da su zapravo turska osvajanja ta koja su u Boki i na Crnogorskom primorju potisnuli katolike i omogućila pravoslavnima da formiraju većinu.
„Tokom 1972. godine hrvatska politička emigracija je povodom Njegoševog jubileja priredila simpozijum ’Hrvatski razgovori o slobodi‘, na kom je utvrđeno da su Hrvati nakon pobjede nad Avarima naselili prostor i Crne Gore u kojoj se rimokatolicizam zadržao do pada pod Turke, da bi kasnije taj prostor bio posrbljen i popravoslavljen“, kazao je Komar.
On je posebno istakao da se u teološko-beletrističkim sastavima nekih misionara i agenata kongregacije još od prve polovine 17. vijeka gradio čitav intelektualni korpus koji želi da se u naučnu literaturu importuje teza o Crvenoj Hrvatskoj, i sa primjetnom težnjom izbijanja prisustva Nemanjićke dinastije iz etnokulturnog prostora Srba, pogotovo u prostoru Crne Gore i Dalmacije.
„Nemanjićki klin prodro u katolički nasip“
Komar je u tom smislu naročito citirao biskupa Pavao Gutorca, koji je kazao da je – „Nemanjićki klin prodro u katolički nasip na primorju“.
Nebojša Rašo, dobar poznavalac Boke i rusko bokeljskih odnosa, koji je napisao dvotomnu knjigu „Argumenti“ u kojoj je razotkrio falsifikate kojim su se služili poslanici crnogorske Skupštine prilikom donošenja kontroverznog zakona o slobodi vjeroispovjesti, apelovao je da na sve falsifikate treba odgovarati bez obzira koliko oni bili apsurdni zato što se oni objavljuju u medijima koji imaju veliku čitanost.
„Cilj je da se neprestanim ponavljanjem neistina stvori utisak da je u pitanju istina – što je u suštini Gebelsov metod“, kazao je Rašo.
Publicista Jovan Markuš kazao je da je tema o krivotvorenju istorije veoma važna zbog cjelokupne naše budućnosti. On se posebno osvrnuo na sličnosti i razlike između Crne Gore pod fašističko-separatističkom okupacijom iz 1941. godine i politike koja se danas sprovodi u Crnoj Goru.
„Crnogorski separatisti su prema tuđim i davno projektovanim planovima zajedno sa fašistima krenuli u promjenu duhovnog i političkog bića Crne Gore. Mi nažalst priustvujemo upravo jednom takvom vremenu“, kazao je Markuš.
On je podsjetio da se upravo crnogorski separatisti u listu „Zeta“ iz vremena fašističke okupacije 1941. godine pozivaju poput ovdašnjih vlasti na hiljadugodišnju kulturnu i državnu nezavisnost, te da ističu da imaju svoju književnost, jezik, vjeru, posebne gene, simbole, svetinje, zastavu i narodno ime...
Crnogorci nijesu Srbi
„Oni tvrde da se etnički formirao posebni crnogorski narod. Propagiraju imporotovanu teoriju da Crnogorci nijesu Srbi nego da su nastali stapanjem Dukljana i Ilira. Kada čovjek sagleda činjenice, vidjeće da su oni umjesto narodne zastave trobojke iz vremena knjaževine i kraljevine Crne Gore nametnuli ratnu zastavu alaj-barjak (bijeli orao na crvenoj podlozi) kao što je danas crnogorska zastava ratnički barjak samo što su orla ofarbali u žuto. Ali pošto ništa ne znaju želeći samo da uteknu od srpstva oni su uletjeli u Vizantiju jer je to simbol iz dinastije Komnen. Takođe još jednu glupost su napravili – kad pogledate današnju zastavu Crne Gore, ona i te kako liči sa zastavu kopnenih snaga Rusije“, objasnio je Markuš.
On je naročito istakao i da uvođenje crnogorskog jezika nije specifikum današnjeg vremena, te da je srpski jezik takođe prvi put preimenovan u crnogorski 1941. za vrijeme okupacije Crne Gore od strane fašističke Italije.
Kako je nastala „Majska zora“
Preimenovali su tada i crnogorsku narodnu pjesmu „O junaštva svijetla zoro“ u „O prekrasna majska zoro“. Podsjetiću da je ova pjesma prvi put objavljena 1863. godine a njen tekst je štampan 1874. godine. Nažalost, pjesma je preimenovana u „Majsku zoru“ u čast dolaska iz ustaške NDH Sekule Drljevića 12. maja 1941. godine“, kazao je Markuš.
On je u tom smislu kazao i da lično u arhivu svog oca ima dokument iz 1942. godine kada prvi put italijanski okupatori u istoriji zarobljene Crnogorce kod Cetinja počinju da popisuju kao „Montenegrine“.
Osvrćući se kratko na brojne istorijske falsifikate kojim je danas preplavljena crnogorska javnost, Markuš je je kazao da je npr. cenzurisanje Njegoša prvi otpočeo predsjednik Matice crnogorske Branko Banjević, kada je 1969. godine izvršio cenzuru i redigovao Njegoševe pjesme jednostavno izbacujući inkriminisane riječi – „Bog“, „Srbin“ i „srpski“.
Pomenuo je takođe i istoričara Dragoja Živkovića, koji je početkom ‘90-ih godina bio na čelu „Odbora za stvaranje autokefalne CPC“, a koji je 1989. godine objavio knjigu „Politički testament kralja Nikole“, gdje uopšte nije prezentiran kraljev testament već nečija verzija prepisa – a u stvari Živkovićeva želja kako bi kraljev testament trebalo da izgleda, a pomenuo je i falsifikatorski potez Novaka Adžića, koji je jedan osušeni brijest na Cetinju (ispod kojeg se u staroj Crnoj Gori dijelila pravda), a koji je nestao krajem 19. vijeka prebacio namjerno u 1918. godinu kako bi dokazao da su taj istorijski brijest navodno srušila naša braća Srbijanci. „Ako jedan dukljansko-montenegrinski istoričar pribjegava takvim falsifikatima onda ne možemo očekivati ni da njihovi naslednici budu bolji“, zaključio je Markuš.
