U iranskom gradu Ramsaru ljudi dobijaju godišnju dozu radioaktivnog zračenja od 260 milisiverta, što je znatno više od 20 milisiverta, koliko iznosi dozvoljena godišnja doza za zaposlene u nuklearnim elektranama.
Prosečna osoba godišnje primi 3,1 milisivert. Uzrok tolikog zračenja su prirodni izvori koji tope stene bogate uranijumom ispod površine, a voda potom ulazi u krečnjak od koga su izgrađene kuće.
Uranijum se može naći i u usevima, kao i u pijaćoj vodi, piše „IFL nauka“.
U brazilskom gradu Gojanija dva lopova su 1987. godine opljačkala napuštenu bolnicu u potrazi za metalom. Pronašli su i malu kapsulu visokoradioaktivnog hlorida cezijuma koji se koristio u uređaju za radioterapiju.
Poneli su materijal sa sobom, što je izazvalo smrt četvoro ljudi. Mediji su izveštavali da su deca, privučena plavkastim sjajem, dirala opasan materijal i trljala ga po koži. Nekoliko gradskih blokova bilo je toliko kontaminirano da je moralo biti uništeno.
Na kraju, 300 ljudi je zadobilo radioaktivnu kontaminaciju, ali je „radiofobija“ zahvatila ceo grad. Sa nekoliko mesta je uklonjen gornji sloj zemljišta, a na nekim lokacijama pronađeno je i zračenje jačine dva siverta na sat.
Gradić Majlu Su, u južnom Kirgistanu, još snosi posledice hladnoratovskog nuklearnog programa. U njemu se od 1946. do 1967. godine vadila i obrađivala ruda uranijuma, ali je područje kontaminirano i danas.
Većina rudarskog otpada zakopana je duž reke koja teče kroz grad.
Selafild, na zapadu Velike Britanije, jeste lokacija za uništavanje nuklearnog otpada na kojoj i dalje postoje visoke količine radijacije.
To je mesto gde se skladišti većina radioaktivnog otpada iz 15 operativnih britanskih nuklearnih reaktora, kao i prekomorsko nuklearno gorivo. Otpad stvara stepen radijacije do 280 siverta dnevno, što je za 60 odsto više od smrtonosne doze.
Rastopljeno radioaktivno gorivo čuva se u džinovskom podzemnom bazenu, kome pristup imaju samo roboti.
Američki Hanford, takođe, predstavlja opasno mesto. Kompleks za odlaganje nuklearnog goriva u tom mestu smatra se najradioaktivnijom lokacijom u SAD.
Nekada se na tom mestu proizvodio plutonijum za projekat „Menhetn“, a danas se tamo nalazi oko 65 odsto američkog nuklearnog otpada.
U maju 2017. godine urušio se tunel, što je izazvalo veliku zabrinutost i evakuaciju radnika. Tunel je blokiran sipanjem ogromnih količina zemlje. Tragovi kontaminacije pronađeni su i do 16 kilometara od Hanforda.
Černobiljska katastrofa iz 1986. godine bila je prouzrokovana kvarom na jednom od reaktora. Raznesen je krov, pa je velika količina radijacije kontaminirala spoljnu sredinu. Veći deo radijacije se proširio na Belorusiju, Ukrajinu i severnu Evropu.
Preseljeno je 116.000 ljudi, uključujući sve stanovnike obližnjeg grada Pripjata. I danas oko Černobilja postoje džepovi radijacije.
Bolnica u Pripjatu, nekoliko kilometara od elektrane u Černobilju, još sadrži jedan od najviših stepeni radijacije na svetu. U nju su dovedeni vatrogasci, koji su gasili požar u reaktoru Černobilja.
Nakon što je postalo jasno koliko im je ozračena odeća, bačena je u podrum. Stvari su još izrazito radioaktivne, pa je dovoljno samo nekoliko sati u prostoriji da bi se primila godišnja doza pozadinske radijacije.
Godine 2011. cunami je pogodio nuklearnu elektranu Fukušima u japanskom gradu Okumi, što je prouzrokovalo topljenje jezgra tri od šest nuklearnih reaktora.
Stepen radijacije unutar elektrane iznosio je do 430 siverta na sat, što je i više nego dovoljno da ubije čoveka, a prouzrokovalo je čak i kvarove brojnih robota koji rade unutra.
Japan pokušava pomoću robota da izvuče gorivo koje je prošle godine locirano u dva od tri rastopljena reaktora. Nakon što sve gorivo bude pronađeno, počeće proces vađenja.
Očekuje se da će postupak trajati četiri decenije, uz cenu od 188 milijardi dolara. Fukušima još dugo neće biti bezbedno mesto za život.
