Uvaženi profesor Tarasjev potomak je ruskih izbeglica koje su posle Oktobarske revolucije u Beogradu pronašle novi dom. Rođen je 1933. godine u Beogradu, a njegova porodica je u prestonicu pristigla tokom egzodusa ruskog naroda koji je usledio tokom i posle Oktobarske revolucije.
Andrej je dete ruskih emigranata koji su u prethodnim generacima iznedrili brojne ugledne sveštenike i oficire, među kojima i više generala. On je po svemu jedna sasvim osobita, dragocena i izuzetno važna ličnost prosvetno-duhovnog života u Srbiji dvadesetog i dvadeset prvog veka, objavila je na svom sajtu Srpska pravoslavna crkva.
Osnovnu školu je završio u Beogradu, u Ruskom domu cara Nikolaja Drugog, dok je maturirao u Drugoj muškoj gimnaziji. Studirao je istoriju umetnosti i arhitekturu, a diplomirao ruski jezik na Katedri za istočne i zapadne slovenske jezike i književnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu.
Njegov život je obeležio pedagoški rad sa mladima, učenicima i studentima, a autor je desetak udžbenika ruskog jezika i više naučnih studija iz oblasti ruske književnosti.
Do odlaska u penziju bio je dugogodišnji profesor i lektor za ruski jezik na Filološkom fakultetu u Beogradu, predavač na Višoj ekonomskoj školi, horovođa ruskog Hrama Svete Trojice i ipođakon u crkvi Svetog Trifuna na Topčiderskom groblju.
Inače, imao je „prekid u karijeri“ kada je za vreme komunističke diktature, januara 1962. godine, udaljen sa Katedre za ruski jezk „zato što peva i diriguje u crkvi“!
Bio je jedan od naših najvećih stručnjaka za ruski jezik i književnost, posebno za klasičnu rusku književnost, kao i za oblast crkvenog pojanja. Decenijama je vodio više crkvenih i građanskih horova.
Kao dugogodišnji stručni konsultant Patrijaršije srpske za ruski jezik radio je na prevodima crkvenih knjiga i najsloženijih tekstova. Sa patrijarhom Pavlom, tadašnjim episkopom raško-prizrenskim, uspostavio je trajno prijateljstvo tokom zajedničkog rada u Komisiji za prevod Novog zaveta.
Autor je više od pedeset naučnih i stručnih radova iz oblasti filologije, posebno ruskog jezika, književnosti i istorije. Naročito su dragoceni njegovi zapisi i knjige iz oblasti istorije Ruske pravoslavne zagranične crkve u periodu od 1918. do 1937. godine. Posebno je dragocena njegova knjiga o ruskim monasima i monahinjama kao obnoviteljima srpskih manastira.
Zanimljivo je da je, između brojnih ruskih i srpskih arhijereja i prvojerarh Ruske pravoslavne zagranične crkve mitropolit Antonije (Hrapovicki) za vreme svojih boravaka u Beogradu bio čest gost u stanu Andrejevog oca, krstonosnog prote Vitalija Tarasjeva, koji je bio starešina Podvorja Ruske pravoslavne crkve i Hrama Svete Trojice u Beogradu. Andrejev stariji brat Vasilije bio je paroh pri ruskoj Svetotrojičkoj crkvi na Tašmajdanu, a njegov bratanac, protojerej-stavrofor Vitalije Tarasjev, danas je starešina tog hrama.