Među materijalima koji su prvi put objavljeni, nalazi se odluka o odbijanju rehabilitacije osuđenim liderima ukrajinskih ekstremista sa Dalekog istoka, koja je usvojena još u doba moderne Rusije,
U jesen 1945. godine, nakon što je Crvena armija porazila japanske snage u Mandžuriji, sovjetska vojna kontraobaveštajna služba SMERŠ uhapsila je četvoro aktivista ukrajinskog ekstremističkog pokreta na Dalekom istoku. To su Jurij Roj, Ivan Šlendik, Aleksandar Dzigar i Nikolaj Samarski.
Dalja istraga je utvrdila da je 1934. godine, nakon što je Japan zauzeo Mandžuriju, na inicijativu ukrajinskih nacionalista iz redova emigracije koji su živeli tamo, kao i uz učešće poljskog konzulata u Harbinu i društva koje je formirano pod njegovim okriljem „Prometej“, stvorena je antisovjetska organizacija „Ukrajinska nacionalna kolonija“ (UNK).
Prema istrazi, glavni zadatak UNK bila je aktivna borba protiv SSSR u cilju odvajanja Ukrajine od Sovjetskog Saveza i stvaranja na njenoj teritoriji nacionalističke države sa prestonicom u Kijevu, kao i otcepljivanje sovjetskog Primorja od države radi obrazovanja na toj teritoriji ukrajinske autonomije „Zeleni Klin“.
UNK je formirana uglavnom od ostataka Petljurine bande i lica, koja su se direktno borila protiv sovjetske vlasti tokom građanskog rata.
Pod rukovodstvom Roja tokom 1936 – 1939. godine u tom cilju počela je obimna propagandna kampanja, konkretno preko štampanih izdanja, na primer, novina „Daleki istok“.
Pored toga, zarad aktivizacije antisovjetske delatnosti u Mandžuriji, UNK je formirala omladinsku antisovjetsku ekstremističku organizaciju „Ukrajinska Dalekoistočna Seč“, koja je postala glavni provodnik ideje stvaranja ukrajinske nacionalne države na teritorijama Sovjetskog Primorja. Zbog toga su, u UNK tokom 1936-1937. godine stigli predstavnici berlinskog centra „Organizacije ukrajinskih nacionalista“ (ekstremistička organizacija zabranjena u Rusiji) Korda-Fjodorov, Markov i ostali, koji su uz pomoć japanske vojne misije u Harbinu, kao i Ruja, zauzeli rukovodeće pozicije u koloniji.
OUN je imala podršku Abvera – vojne obaveštajne službe nacističke Nemačke.
Kako je istraga utvrdila, Roj je upravljao celokupnom političkom delatnošću UNK protiv SSSR. Dzigar je 1937. godine učestvovao u formiranju „Ukrajinske dalekoistočne seči“, a 1944. godine izabran je za člana saveta starešina „Ukrajinske nacionalne kolonije“. Šlendik se 1935. godine pridružio UNK, a 1936-1939. godine bio je član njene uprave i načelnik kancelarije, kao i tehnički urednik izdanja „Daleki istok“.
Samarski se 1934. godine pridružio UNK, a sledeće godine postao je član odbora, a od 1937. godine radio je kao lični sekretar Roja, istovremeno predvodeći grupu hetmana. Od 1934. godine takođe je pripadao savetu starešina UNK i bio je aktivan u nacionalističkim aktivnostima.
Krivica Roja, Dzigara, Šlendika i Samarskog dokazana je i sud ih je osudio na 10 godina logora. Već od doba moderne Rusije, uskraćena im je rehabilitacija kao licima, koja su počinila državne zločine iz političkih motiva.