O Đurićevom slikarstvu koje nudi novu realnost i koje je, po rečima Danijela Kordijea „u centru čovečanstva koje krvari“ ispisane su mnogobrojne stranice kod nas i u svetu, pre svega u Parizu u kom je od 1956. živeo i stvarao.
Prema rečima Branka Kukića, između Dadovog slikarstva i pitanja koje ono postavlja u današnjem vremenu zjapi ljudski ponor, iskonska provalija iz koje zapomaže večno ljudsko pitanje „zašto“. Kukić beleži da svojim radovima Đurić ukazuje na čovekovu nesavršenost, na njegovo zlo delo i na zlo vreme u kojem to delo dobija oblike i osobine užasa. Duh upravo takvog stvaralaštva prisutan je i u zbirci Novice Jovovića.
O slikaru Dadu Đuriću, poteklom iz kruga Mediale, uz Vladimira Veličkovića, Ljubu Popovića, Radomira Reljića, pisali su i brojni književnici.
O slikaru Dadu Đuriću, poteklom iz kruga Mediale, uz Vladimira Veličkovića, Ljubu Popovića, Radomira Reljića, pisali su i brojni književnici.
Sećajući se Dadovog potkrovlja sa prozorima bez stakala u ulici Strahinjića Bana, i susreta iz davne 1953. Bora Ćosić govori o „čistom stanju egzistencije“ i umetniku koji „ smišljajući svoj đubretarski kosmos, svoj košmar civilizaciju predivotni svet 20. veka kružno rastače na sopstvene delove“.