Ipak, priča o klinčevačkom vojvodi i junaku koji se istakao u Seči knezova mogla bi da se ekranizuje, a postoje i najave da će započeti potraga za mestom gde je sahranjen.
Dragi Ivić, direktor požarevačkog Centra za kulturu, ispričao je za RIA Novosti o tome kako je Krim postao utočište srpskom vojvodi Milenku. Ivić planira da snimi film o srpskom narodnom heroju, ali mu je želja, pre svega, da pronađe njegov grob i njegove posmrtne ostatke vrati u Srbiju.
On je naveo da bi deo dokumentarca mogao biti sniman na Krimskom poluostrvu, gde je srpski vojvoda živeo od 1812. pa sve do smrti, posle 1831. godine (tačan datum se ne zna).
Pozivajući se na istorijske izvore, Ivić kaže da se grob vojvode Milenka nalazi na teritoriji Bahčisarija, na jugozapadu poluostrva. Prema njegovim rečima, tamo se nalaze tri groblja: tursko, tatarsko i pravoslavno, a čovek koji je nekada održavao groblje svojevremeno je tvrdio da je srpski junak baš tu sahranjen.
Ruski vojni istoričari smatraju da će biti veoma teško da se nađu posmrtni ostaci vojvode Milenka, pošto se za mnogo grobova ne zna gde se nalaze.
Ruski medij podseća da rusko-srpski odnosi imaju bogatu istoriju. Kako navodi, od 13. do 15. veka, kada je Rusija bila pod tatarsko-mongolskim jarmom, srpski vladari su podržavali ruski manastir Sveti Pantelejmon na Atosu. Tokom vladavine Petra Velikog, Srbi i Crnogorci su aktivno pristupali u carsku službu. U nameri da Rusiju učini velikom pomorskom državom, imperator je pozivao stručnjake iz Dubrovnika (Raguze), Hercegovine i Crne Gore, koji su bili poznati po svojim bogatim pomorskim tradicijama.
U maju 1807. je prvi odred ruske vojske pod komandom general-majora Ivana Isajeva kročio na srpsku zemlju kako bi podržao lokalno stanovništvo u borbi protiv Turaka.
Nakon što je Stojković napustio Srbiju, jedno vreme je živeo na teritoriji današnje Hersonske oblasti, da bi potom ošao na Krim.
Podsetimo, Milenko Stojković je rođen 1769. godine u selu Kličevcu, u nahiji požarevačkoj i bio je jedan od najznačajnijih vođa Prvog srpskog ustanka. Kao imućan domaćin, pred ustanak je već bio na čelu pokreta koji se razvio u njegovoj nahiji, najvećoj u Beogradskom pašaluku.
Nakon čuvene Seče knezova (4. februara 1804.), masovnog pogubljenja srpskih narodnih poglavara od strane janjičarskih starešina — dahija, vojvoda Milenko je u avgustu iste godine na ostrvu Adakale na Dunavu lično pogubio četvoricu dahija.
Cilj dahija, koje su uzurpirale vlast u Beogradskom pašaluku, bio je da pogubljenjem srpskih knezova spreče pobunu naroda, ali to je samo ubrzalo izbijanje Prvog srpskog ustanka (1804-1813).
Milenko je ostao upamćen kao neustrašivi junak. Nijednu bitku nije izgubio, a veliki vojnički uspeh doživeo je u bici na Ivankovcu, koja je označila kraj borbe protiv janjičara i početak rata naroda Srbije protiv turskog carstva u Evropi.
Boj na Ivankovcu između ustanika vožda Karađorđa i vojske Osmanskog carstva dogodio se u vreme Prvog srpskog ustanka od 18. do 20. avgusta 1805. godine, kraj Ćuprije.
Niški Hafiz-paša je krenuo sa turskom vojskom na Beograd da završi sa ustancima, unapred slaveći pobedu. Na Ivankovcu ih je dočekao Milenko Stojković sa Petrom Dobrnjcem i Stevanom Sinđelićem. U ovom presudnom boju srpska vojska je odnela pobedu nad brojnijom i bolje naoružanom vojskom Osmanskog carstva, a sam Stojković je ranjen.
Boj na Ivankovcu bio je prvi ratni sukob sa turskom carskom vojskom, a po oceni istoričara „predstavlja jednu od najznačajnijih i najvećih pobeda Karađorđevih ustanika, predvođenih Milenkom Stojkovićem, u čitavom razdoblju Prvog srpskog ustanka“. To je istovremeno blistav primer taktički dobro osmišljne i ostvarene vojne operacije.
Prvih dana januara 1806. godine Milenko je sa ustanicima prodro u Negotinsku krajinu i zauzeo utvrđeni Poreč na Dunavu, a naredne godine, vodeći teške borbe na Štubiku i borbe na Malajnici, stvarao je uslove da se ruska vojska prebaci na desnu obalu Dunava. Bitka za izbavljenje je trajala tri nedelje. Dolazak Karađorđa sa pojačanjima omogućio je da se oslobode opkoljeni Srbi na Štubiku.
Stojković je zajedno sa voždom Karađorđem na Velikom ostrvu dočekao ruskog komandanta Ivana Isajeva. Tu ga je Karađorđe proglasio za vojvodu.
Vojvoda Milenko je jedan od najzaslužnijih za ostvarenje državne nezavisnosti Srbije, ali je zbog sukoba sa Karađorđem oko političkih pitanja proteran iz Srbije.
Odbio je mesto popečitelja inostranih dela, jer nije hteo da od vojvode postane činovnik, a Skupština ga je za kaznu proterala iz Srbije, koju je napustio 1811. godine i otišao u Rusiju, gde je proveo oko 20 godina.
On je jedan od najkontroverznijih vođa Prvog srpskog ustanka i, osim po junaštvu, upamćen je i kao osnivač prvog srpskog harema koji se nalazio u Poreču, zalivu na putu od Donjeg Milanovca ka Đerdapskoj klisuri. U haremu je bilo i robinja i slobodnih žena, uglavnom Turkinja, ali i Vlahinja. Decu rođenu u haremu, od kojih je nekima i sam bio otac, poklanjao je udatim Srpkinjama koje nisu mogle da imaju poroda. Harem je kasnije raspustio, a u izgnanstvo u Rusiju, koja ga je prihvatila dodelivši mu penziju i čin pukovnika, poveo je samo svoju miljenicu — Vlajnu Katinku — kojom se kasnije i oženio i sa kojom je dobio sina Iliju.
Danas u njegovom rodnom selu stoji spomen-ploča, postavljena 2004, povodom dvestote godišnjice od početka ustanka u Srbiji, a jedna ulica u Beogradu nosi njegovo ime.
Dve godine pre Stojkovića, iz Srbije je proteran i Petar Dobrnjac, takođe zbog neslaganja sa Karađorđem. I on je za zemlju izgnanstva izabrao Rusiju, u kojoj je i preminuo 1831. godine.