Taj projekat prije svega podrazumijeva proces agresivne dukljanizacije crnogorskog društva, a kao jedna od ličnosti koja naročito nervira ideologe evroatlantske dukljanske Crne Gore, nažalost je i prvi srpski arhiepiskop Sveti Sava — ličnost od neprocjenjivog značaja i ugaoni kamen kako Srbije tako i Crne Gore.
Koliko je srpski svetitelj trn u oku takozvanim Dukljanima dovoljno govori i detalj da je u kalendaru NVO „Crnogorske pravoslavne crkve“ pod datumom 27. januar Sveti Sava izostavljen, dok se Nemanjići na svakom mogućem koraku proganjaju i pokušavaju proglasiti za „okupatore“.
Istoričar Goran Kiković za Sputnjik kaže da je aktuelna vlast u Crnoj Gori, po svemu sudeći, želi novu ideologiju koja je naslonjena na tzv. „Crvenu Hrvatsku“, istovremeno primjećujući da su čak i „Turci dozvoljavali proslavu Svetog Save“, dok ga, kako kaže, „Dukljani protjeruju i proglašavaju za okupatora“.
Kiković, kojem je nedavno od Saveza pisaca Rusije za knjigu — „Srpski narod u Crnoj Gori kroz vjekove“ uručena Zlatna medalja Puškina, takođe se pita kako Svetog Sava „može biti okupator u sopstvenoj kući u kojoj se rodio i njegov otac“.
„Sveti Sava je duboko ukorijenjen u Crnoj Gori, njegov otac Stefan Nemanja je rođen u Ribnici kod današnje Podgorice. Oni žele da promijene crnogorski identitet i da stvore kako su istakli prije desetak godina novog Crnogorca koji nema nikakve veze sa Srbinom. Najveći dukljanski neprijatelji su upravo oni srpski velikani koji su sa ovih prostora, a to su: Nemanja, Sveti Sava, Sveti Petar Cetinjski, Njegoš, knjaz Danilo, kralj Nikola, i Vuk Karadžić“, objašnjava Kiković.
Kada je riječ o opsesivnoj težnji takozvanih Dukljana da se obračunaju sa likom Svetog Save, naš sagovornik podsjeća da je upravo „jedna od bitnih karakteristika Srpske pravoslavne crkve nesumnjivo i ta da je ona svetosavska Crkva (jer je Sava Nemanjić njen utemeljitelj)“, te se, dodaje Kiković, „o svetosavskom pravoslavlju može govoriti sa posebnog aspekta, čak i u okviru opšteg pravoslavlja“.
„Sveti Sava je nastavio ono što je počeo njegov otac Nemanja, da sabere srpski narod u jednu državu, a da tom državom rukovodi božija mudrost. Episkopije koje je postavio u Stonu, u zahumskoj oblasti, na Prevlaci, u zetskoj oblasti, u Budimlji, u raškoj oblasti, u Žiči u oblasti Morave, u Prizrenu, na jugu svoje očevine, u Hvosnu govore vidno kakvom je duhovnom žeđu gorio da sabere srpski narod u jednoj državi, u jednom jeziku i u jednoj crkvi“, kaže Kiković.
Kada je riječ o tradiciji i proslavljanju kulta svetosavlja u Crnoj Gori, Kiković napominje da je „odlukom knjaza Danila iz 1856. godine praznik Svetog Save u Crnoj Gori ozvaničen kao školska slava i da se u školama punih 90 narednih godina proslavljao u kontinuitetu sve do 1946. godine, kada je odlukom „’narodnih komunističkih vlasti‘ prestalo održavanje svetosavskih proslava u školama“.
Naš sagovornik takođe podsjeća da se Sveti Sava proslavljao i u staroj Crnoj Gori, što, kako kaže, upućuje da je „Pravoslavna crkva u njoj srpska, odnosno da je samostalna crnogorska država sebe smatrala organskim dijelom Srpske crkve, bez obzira na njenu prinudnu jurisdikcionu razjedinjenost“.
Da je to zaista tako i bilo, vjerovatno najubjedljivije potvrđuje i podatak da se najveći broj hramova i manastira posvećenih Svetom Savi među eparhijama Srpske pravoslavne crkve danas nimalo slučajno nalazi na teritoriji Mitropolije crnogorsko-primorske, čije je sjedište na Cetinju, pa je sagovornik Sputnjika više nego ubijeđen da pokušaj stvaranja novog čovjeka ipak nema previše šansi za uspjeh u Crnoj Gori.
„Nesrećnim Dukljanima smeta Sveti Sava, pa ga ne proslavljaju, iako je Sveti Sava proslavljan i na Cetinju. No, očigledno da su se prevarili da mogu silom da ga potru iz našeg pamćenja, jer kako reče umni Vuk Karadžić „narodu se na silu može uzeti sve, ali mu se na silu ništa ne može dati“, zaključuje Kiković.