Satelitski snimci otkrili drevne lovačke zamke korišćene od 6000. godine pre nove ere do 18. veka

Novo istraživanje andskog pejzaža i ljudi koji su tamo živeli identifikovalo je 76 kamenih čakua, zamki dugačkih stotinama metara i korišćenih za hvatanje vikunje, divljeg srodnika alpake, piše Phys.org.

Slične strukture pronađene su u drugim sušnim regionima sveta, uključujući Bliski istok, ali ovo je prvi put da je takva koncentracija otkrivena na ovom području, što postavlja mogućnost da one prethode zamkama koje su koristile Inke.

Da li NASA gubi svemirsku trku?

Studija, objavljena u žurnalu Antiquity, takođe je pronašla dokaze o naseljima i ispostavama na području poznatom kao Zapadne doline, utvrđujući veliku verovatnoću da je to bio dom sakupljača mnogo vekova nakon što se verovalo da su ljudi usvojili uređenije poljoprivredne društvene sisteme.

Dr Adrijan Ojaneder sa Univerziteta u Ekseteru kaće da je dugo je postojalo neslaganje između onoga što su arheološki i etnoistorijski izvori govorili o životu u Zapadnim dolinama severnog Čilea tokom kolonijalnog perioda

S jedne strane, arheološka istraživanja su ukazivala na postepeno opadanje lovačkih i sakupljačkih aktivnosti od 2000. pre nove ere, sa uvođenjem pripitomljenih životinja i biljaka. Ali, istorijski izvori, poput španskih poreskih zapisa od 16. do 19. veka, pominju ,,uru'' ili ,,uro'', što je bio generički termin za populacije sakupljača koje su bile od malog ekonomskog interesa za kolonizatore dodaje on.

Koristeći javno dostupne satelitske podatke, dr Ojaneder je ispitao područje od 4.600 kvadratnih kilometara sliva reke Kamarones, fokusirajući se na planinska područja koja su do sada ostala malo proučena.

Istraživanje 76 čakua

Tokom četiri meseca, identifikovao je ogroman broj novih lokacija od arheološkog interesa.

Među lokacijama je bilo 76 čakua, pri čemu je velika većina bila u obliku slova ,,V'', formirana od dve ,,antene'' izgrađene od suvih zidova, visokih oko 1,5 metara i prosečne dužine 150 metara. One su se sužavale ka ograđenom prostoru od oko 95 kvadratnih metara, koji bi bio iskopan ili uspostavljen do dubine od oko dva metra, dovoljno da zarobi sve životinje koje su lovci u njega isterali.

Svi čakui bili su smešteni na strmim padinama, usmereni nizbrdo, a neke su koristile prirodne topografske karakteristike za stvaranje jedne od antena. Takođe su bile na nadmorskoj visini unutar uobičajenog raspona vikunja.

Moja reakcija kada sam video prvi čaku bila je da je proverim dvaput, pa čak i triput. U početku sam mislio da je to jedinstvena pojava, ali kako sam napredovao sa svojim istraživanjem, shvatio sam da su svuda u visoravnima i u količini koja nikada ranije nije zabeležena u Andima. A onda kada sam počeo da čitam radove i knjige o toj temi, posebno radove Tereze Buise-Kasanj i Olivije Haris, bilo je referenci na čokele, specijalizovane grupe lovaca na vicunje, i reči koje se specifično odnose na ljude koji love pomoću čakua, rekao je dr Ojaneder.

On je identifikovao skoro 800 malih naselja, u rasponu od pojedinačnih zgrada ne većih od kvadratnog metra do grupa od devet ili više struktura.

Ono što otkrivamo je da je ovaj prostor naseljavao niz ljudskih grupa od 6000. godine pre nove ere do 18. veka. Ove grupe su se strateški kretale kroz visoravni, prvenstveno vezane za lovne resurse, posebno vikunje, rekao je dr Ojaneder.

Dokazi ukazuju na preklapanje načina života, kombinujući lov i sakupljanje sa agropastoralnim praksama, i mrežu kratkoročnih sezonskih naselja i ispostava koje su pomagale ljudima da se kreću po surovom i teškom terenu.

Pogledajte i: