Godine 1991. završio je Višu vojnu školu za hemijsku zaštitu, a 2007. Vojnu akademiju za radijacionu, hemijsku i biološku zaštitu (RHB) „Maršal Sovjetskog Saveza S.K. Timošenko“.
Od 1991. do 1995. godine služio je kao komandant voda u Zapadnoj grupi snaga u Nemačkoj i Moskovskom vojnom okrugu.
Od 1995. do 2009. godine sukcesivno je obavljao funkcije od komandanta čete do komandanta zasebne brigade za RHB zaštitu.
Od 2009. godine obavljao je različite dužnosti u Upravi načelnika snaga za RHB zaštitu Oružanih snaga Ruske Federacije.
Od septembra 2014. godine do aprila 2017. godine, bio je na poziciji načelnika Vojne akademije za RHB zaštitu „Maršal Sovjetskog Saveza S.K. Timošenko“.
U aprilu 2017. godine imenovan je za načelnika snaga za radijacionu, hemijsku i biološku zaštitu Oružanih snaga Rusije.
Kirilov je 2018. godine dobio zvanje general-potpukovnik.
Učestvovao je u stvaranju i primanju na borbeno dežurstvo teškog raketnog sistema TOS-2, „tosočka“. Tokom pandemije kovida 19, u Ministarstvu odbrane pod njegovim rukovodstvom sprovođena je proizvodnja reagenasa za otkrivanje RNK virusa korona.
Kirilov je bio deo odbora urednika jubilarnog zbornika „Snaga za radijacionu, hemijsku i biološku zaštitu Oružanih snaga Rusije. 100 godina u službi“, objavljenog 2018. godine.
Redovno je držao brifinge na kojima je razotkrivao vojno-biološke programe koje su kompanije bliske Pentagonu sprovodile u Ukrajini.
Igor Kirilov je dobio titulu „Heroja rada“ Ruske Federacije (2021).
Odlikovan je Ordenom „Za zasluge prema otadžbini“ III i IV stepena, Ordenom „Za vojne zasluge“, Ordenom „Za zasluge prema Otadžbini“ II stepena i dr.
Kirilov je bio oženjen, imao je dva sina.
Prethodno je objavljeno da je Kirilov poginuo u eksploziji na jugo-istoku Moskve.
Istražni komitet je saopštio da se aktivirala eksplozivna naprava postavljena pod električni trotinet pored ulaza u zgradu. U eksploziji je poginuo i pomoćnik Kirilova.
Pogledajte i: