U autorskom tekstu za "Novosti" Vulin navodi da je jedino što je više pogodilo pronatovsku javnost u Srbiji od njegovih susreta sa vrhom bezbednosnih i državnih struktura Ruske Federacije bilo polaganje cveća na grob predsednika SSSR Josifa Visarionoviča Džugašvilija, u istoriji poznatog kao Staljin.
Tekst Vulina prenosimo u celosti:
Histerični napadi oživeli su vreme rezolucije Informbiroa donete 28. juna (da, da baš na Vidovdan) 1948. Njihov obračun sa mnom je morao izazvati moj obračun sa njima (ako vas je ovo podsetilo na Krležin "Pečat", u pravu ste).
Staljinov mašarl Georgij Žukov je rekao: "Mi smo oslobodili Evropu od Hitlera i to nam nikada neće oprostiti". Žukov je bio u pravu, a moja pošta vođi antihitlerovske koalicije je napadnuta, jer je po njima Staljin bio diktator, kreator pakta Ribentrop-Molotov, tvorac gulaga, i simbol ruske imperije. Diktator je onaj ko koristeći silu dođe na vlast i vrši je bez procedura i zakona. Staljin nije mogao biti diktator, jer ga nije izglasala kozačka skupština, niti je na vlast došao nakon puča, poput petooktobarskog ili majdanskog. Na vlast je došao i na njoj ostao strogo sprovodeći institucionalni put ustanovljen godinama posle Oktobarske revolucije. Osporiti njegovu legitimnost bilo bi kao da sporite nasleđe Francuske buržoaske revolucije i odluka Konventa jer niste uvereni u demokratičnost izborne kampanje tog vremena.
Kada nam zapadni političari objašnjavaju zašto treba uvesti sankcije Rusiji kažu nam da je politika disciplina bez emocija i stalnih prijatelja u kojoj su interesi sami po sebi dovoljno opravdanje, a bratski odnosi i istorija nepotreban teret. To što smatraju vrlinom kritičari mog odlaska na Staljinov grob zameraju Staljinu, i to sa pozicija iznenadno otkrivenog idealizma i političkog romantizma. Bez obzira što je realni interes SSSR bio da neminovni sukob sa Hitlerom što više odloži, Staljin se osuđuje jer se ponašao kao zapadni političari u istom vremenu i po istom pitanju. Nije najjasnije ni zašto Minhenski sporazum, kojim su Čemberlen i Deladje (premijeri Engleske i Francuske) naterali Beneša (predesednika Vlade Čehoslovačke) da prihvati da Nemačka otkine deo njegove zemlje (Sudetsku oblast naseljenu većinskim nemačkim stanovništvom), a sve uz prisustvo Musolinija, nije razlog za izbacivanje Britanije i Francuske sa pozitivne strane istorije, a sporazum Ribentrop-Molotov, jeste razlog za poništavanje mesta Rusije. Minhenski sporazum je potpisan 29. septembra 1938. a pakt Ribentrop-Molotov 23. avgusta 1939. godine, kako deca vole da kažu "prvi ste počeli". Da ne zaboravimo da su sledeći praksu uspostavljenu Minhenskim sporazumom svoje teritorijalne apetite na češki račun zadovoljile i Mađarska i Poljska, što se posebno na docnijem poljskom primeru pokazalao kao veoma loš izbor. Kraljevina Jugoslavija, koja je sa Rumunijom i Čehoslovačkom činila Malu Antantu, nije ni pokušala da pomogne savezniku, što je bila realpolitika koja se Jugoslaviji vratila već 6. aprila 1941.
Gulazi su neslavna činjenica, ali praksa progona političkih protivnika u Sibir nije baš počela sa Staljinom. Carski gulazi nisu zaobišli ni Staljina ni Lenjina, a ni brojne druge protivnike vlasti. To, naravno, nije opravdanje za nedopustive zloupotrebe i surovosti, ali kako to da oni koji u gulazima vide dovoljan razlog za poistovećivanje Staljina sa Hitlerom ne primene isti princip u ocenjivanju Titovog Golog otoka? Da li su jugoslovenski partizani isti kao nemački nacisti, jer su posle oslobođenja u Vojvodini pravili logore za pripadnike nemačke nacije u kojima su mnogi preminuli, a ogromna većina docnije bila proterana? Zašto kritičari moje pošte Staljinu ne zatraže da se Ruzveltovo ime briše iz antihitlerovske koalicije zbog, u njegovom predsednikovanju uspostavljene prakse da se u logore bez suđenja zatvaraju američki građani japanske nacionalnosti kao vrlo sumnjiv element u predvečerje sukoba sa carstvom. Ne bi bilo pogrešno uporediti Staljinove gulage sa logorima za Bure u Južnoj Africi i brojnim drugim logorima širom Britanske imperije u kojima je stradao ili bio surovo mučen nikada utvrđen broj protivnika britanskog kolonijalizma.
Ipak, sve kritike su samo uvod za veliki Staljinov greh za koji nema odbrane. Staljin jeste simbol ruske državnosti. Čak i u vreme SSSR on je na Zapadu optuživan da je bez obzira na gruzijsku nacionalnost ruski nacionalista koji sanja o obnovi imperije. Početkom Velikog otadžbinskog rata Staljin je u Crvenu armiju vratio carske epolete, državni radio je preneo poziv patrijarha na borbu, a Staljin je održao govor u kome je pozvao naciju da se suprotstavi Nemcima sledeći primere Suvorova i Kutuzova. Staljin je, posebno u svesti današnjeg čoveka, simbol ruske moći više nego simbol KP SSSR. Zato ga je nužno izjednačiti sa Hitlerom, jer se njihovim jednačenjem potiru zločini Nemaca i njihovih saveznika. Krajem Drugog svetskog rata Vermaht se masovno predaje zapadnim saveznicima, ali se očajnički bori sa Sovjetima. Ne zato što brani Evropu od ruskih hordi (zvuči vrlo savremeno), već zato što pripadnici Vermahta i SS znaju šta su radili u Rusiji i nemaju dilemu da će im biti vraćeno bez milosti.
Preteča promenjenog odnosa prema Rusiji i njenoj pobedi nad Trećim rajhom je bio sukob Tito - Staljin. Titovo "ne" nije "ne" Staljinu, već je "ne" Rusiji i istorijskim vezama Srba i Rusa. Titu se aplaudira, ne zbog Pokreta nesvrstanih, već zato što se svrstao protiv Rusije. Zapad od Tita pravi legendarnog komandanta, ne zato što je njegov doprinos pobedi veći od Staljinovog, već zato što je borba jugoslovenskih partizana jedini primer u Evropi koji bi se mogao porediti sa sovjetskom borbom. Bilo bi zanimljivo pronaći pripadnika NOV i POJ, a posebno Srbina, koji je otišao u partizane sa željom da se sukobi sa Rusima i Staljinom. Blagoje Nešković, predratni komunista i španski borac, predsednik Vlade Narodne Republike Srbije referisao je Titu o stanju u vojsci i narodu nakon Rezolucije Informbiroa: "Ukoliko nas napadnu Rumuni, Bugari ili Mađari vojska i narod će se boriti. Budu li nas napali Rusi, Srbi neće hteti da pucaju na njih". Zbog takvog stava je i smenjen 1952. sa svih dužnosti kao "kolebljivac ".
Da bi sveopšti obračun sa Rusijom, ali i svima koji sa njom zastupaju sličan sistem vrednosti, bio moguć, mora se promeniti istorija. Poslednja istraživanja kažu da je na zapadu u mlađim generacijama dramatično opao procenat onih koji smatraju da je SSSR presudno doprineo pobedi, a posebno je bizaran primer da većina mladih Japanaca smatra da je SSSR bacio atomsku bombu na Hirošimu i Nagasaki. Ako je Staljin isto što i Hitler, a Crvena armija zločinačka kao Vermaht i SS, onda je u borbi sa Rusima sve dozvoljeno i rat će se voditi ne samo do vojničkog poraza Rusije i nametanja nove vlasti, već i do teritorijalne podele prebogate ruske zemlje na mnogo više delova nego što je podeljena Nemačka 1945. godine. Revizija istorije ne služi samo lečenju savesti naroda odgovornih za holokaust ili genocid nad Srbima i Rusima već služi kao opravdanje za svaki zločin i laž od izazivanja građanskog rata u Jugoslaviji pa do agresije na SRJ, laži o neširenju NATO pakta na istok, gaženja Minskog, Briselskog ili Beogradskog sporazuma.
Ne napadaju mene što sam položio venac na grob Staljina, već što sam podsetio da laž o jednakosti Staljina i Hitlera nije dovoljna da bi opravdala sve druge laži, ali i da su Srbi uvek bili na pravoj strani istorije baš kao i Rusi, pa koliko god menjali istoriju.
Pogledajte i: