Prema rečima akademika Zlate Bojović reč je o obeležavanju 50 godina od objavljivanja prve priče, 50 godina bogatog književnog rada, 50 godina rada na odgovornom mestu upravnika biblioteka i 50 godina uređivačkog i izdavačkog rada.
Sabrana dela Mira Vuksanovića raspoređena su u dva kola:
„Prvo kolo u devet tomova obuhvata 18 knjiga koje sadrže esenciju književnog rada Mira Vuksanovića – osam romana, zbirke pripovedaka, zapise, biografsku prozu 'Povratak u Ravangrad' i 'Razgovor sa Nemanjom'. Drugo kolo, sastavljeno od 11 tomova, sadrži dve knjige 'Danonoćnika', iskaze o jeziku i o sopstvenoj poetici čije je osnovno načelo - reč, putopisne dnevnike pod naslovom 'Brojčanik' i osam knjiga zapisa, ogleda, eseja i portreta, napisa o književnosti i o književnom životu, o jeziku, o slikarstvu, o kulturi pod zajedničkim naslovom 'Klesani kamen'“.
Akademik Miro Vuksanović
© Sputnik / Lola Đorđević
Azbučni roman književnog života
Profesor Branko Vraneš, jedan od priređivača drugog kola ovih Sabranih dela skrenuo je pažnju na krupne tematske celine posvećene stvaralaštvu Vuka Karadžića, Njegoša, Laze Kostića, Andrića i Milana Konjovića.
„Iza diskretne odrednice 'besede, ogledi i portreti’ krije se obilje najrazličitijih govornih i pisanih žanrova, povoda, institucija, ličnosti i toponima, koji tvore svojevrstan azbučni roman književnog života akademika Mira Vuksanovića“.
Osvrnuvši se na Vuksanovićeve besede izgovarane različitim povodima u različitim gradovima i naseljima, Vraneš podseća da su dva ključna pojma za opis delovanja akademika Vuksanovića u kulturnoj javnosti - kontinuitet i identitet.
„Obe temeljne odlike, koje bi možda bilo bolje imenovati srpskim rečima 'trajnost' i 'vlastitost', naročito dolaze do izražaja u odnosu akademika Vuksanovića prema rodnom tlu i maternjem jeziku. U besedi na uručenju Nagrade 'Meša Selimović' iz 2006. godine on pravi upečatljivo poređenje jezika sa 'plovnom rekom', koja povezuje udaljene istorijske epohe u jedinstvenu celinu – 'U istoj reci, u istom jeziku, moraju zajedno da teku nekadašnje i sadašnje reči, arhajske, molitvene i mlađe, ravnopravne, u naslagama, stopljene u jedno te isto, sa tek stvorenim rečima, urbanim, žargonskim, poetskim, svakojakim, jer svaka generacija ima potrebu da stvari, pojmove i pojave oko sebe nazove po vlastitom načinu. I sve je to odjednom naše'”.
U Srpskoj akademiji nauka i umetnosti predstavljena Sabrana dela akademika Mira Vuksanovića
© Sputnik / Marija Jakovljević
Akademik Vuksanović podjednako vodi računa o drevnim i dnevnim pitanjima, primećuje Vraneš, pa će se tako u brojnim, naoko prigodnim govorima, polemički osvrnuti na „zvanični crnogorski pravopis (skraćeno nazvan: crnopis)“, kao i na izdavače koji kažu „da su ćirilička slova šira, da uzimaju više prostora“.
Govoreći o Vuksanovićevim istraživanjima stvaralaštva drugih pisaca Mina Đurić podseća da bilo da je reč o uspavankama koje je Vuk mogao da čuje od svoje majke, o Andriću, ili Njegošu, pisac „Semolj gore“ pokazuje ne samo meru skrupuloznosti u pristupu tumačenjima, već i svest o „svesagovornički prisutnim piscima koji su sudionici misli i u dnevničkim zabeleškama“.
„Danonoćno brojčanički zapisi o književnosti Mira Vuksanovića, kroz beočuge knjiga mogu da se prate u svim tomovima i Drugog kola Sabranih dela, a predstavljaju poverenje u venac majstorskog pisma“, ističe Mina Đurić.
Pogledajte i: