Prema njihovom mišljenju, požar kardinalno menja funkciju šuma od apsorbera ugljen-dioksida u njegov dodatni izvor.
Naučnici su se bavili procenom razmera emisije ugljen-dioksida iz zemlje u severnim, arktičkim šumama.
Istraživanje je izvršeno u podzoni srednje tajge u centralnom Sibiru, mesta koja su bila zahvaćena požarom godinu dana ranije, kao i površine zahvaćene vatrom u periodu od pre 14,23,46 i 121 godine.
„Od trenutka kada dođe do požara mora da prođe određeno vreme kako bi ekosistem mogao ponovo da funkcioniše na uobičajen način. U Rusiji prirodni šumski ekosistemi često imaju ulogu apsorbera ugljen-dioksida iz atmosfere. Na to koliko će šume uspešno apsorbovati ugljen-dioksid uticaće i vlažnost zemlje, brzina obnavljanja ekosistema i koliko je vremena prošlo od prethodnog velikog požara“, rekla je koautor istraživanja, viši naučni saradnik laboratorije biohemije ekosistema Instituta za ekologiju i geografiju SFU Anastasija Mahnikina.
Ona je objasnila da parametri mikroklime teritorije, kao što su vlaga i toplota, suštinski utiču na prirodni tok stvari. Menja se albedo na površini – odnosno sposobnost reflektovanja sunčeve energije.
Na delu teritorije gde je poslednji požar bio pre godinu dana, albedo je minimalan. Posle požara nema pokrivača na zemlji a kada je u pitanju vlažnost dolazi do oscilacija – od suše do prevelike vlage. Prema mišljenju naučnika, na oštećenom pokrivaču na zemlji menja se uobičajena razmena, narušeno je funkcionisanje mikrobne zajednice, drastično se smanjuje plodnost a za obnavljanje šume potrebno je prosečno 30 godina.
Kako je istakla, Mahnikina, problem je u tome što požari izbijaju sve češće.
Narušavanje tog ritma koji postoji vekovima može da dovede do suštinske promene funkcionalne uloge šumskih površina i one mogu da se pretvore iz apsorbera ugljen-dioksida u njegov dodatni izvor.