Ona je izrazila uvjerenje da je Pekić „jedan od naših najvećih pisaca i ujedno jedna od najmarkantnijih kulturnih ličnosti”, te dodala da smatra da bi spomenik trebalo podići u centru grada.
„Gdje se nalazila i rodna kuća Pekića, na odgovarajućoj lokaciji koju ćemo precizirati u saradnji sa odgovarajućim ekspertima”, dodala je.
Borislav Pekić zaslužuje određenu vrstu priznanja od svog rodnog grada, pored već postojeće skromne spomen-table i ulice u Zagoriču sa njegovim imenom, kazala je predsjednica Jelena Borovinić Bojović.
Ona je, kako je saopšteno iz Glavnog grada, uputila inicijativu gradonačelnici Oliveri Injac i resornom Sekretarijatu za kulturu i sport da se u Podgorici podigne spomen-obilježje u vidu biste čuvenom piscu i rođenom Podgoričaninu Borislavu Pekiću.
Predsjednica je izrazila uvjerenje da Pekić “jedan od naših najvećih pisaca i ujedno jedna od najmarkantnijih kulturnih ličnosti”, te dodala da smatra da bi spomenik trebalo podići u centru grada.
Predsjednica Skupštine Glavnog grada predložila je da se, ukoliko bude bilo moguće na vrijeme završiti kompleksnu administrativno-pravna proceduru, spomenik svečano otkrije 4. februara naredne godine, na dan rođenja slavnog pisca.
„Da podsjetimo, Borislav Pekić rođen je 1930. godine u Podgorici. Studirao je eksperimentalnu psihologiju na Filozofskom fakultetu Beogradskog univerziteta, a dugo je radio kao dramaturg i scenarista filmova. Prema njegovom tekstu ‘Dan četrnaesti‘ snimljen je film koji je predstavljao Jugoslaviju 1961. godine na filmskom festivalu u Kanu. Prvi roman pod nazivom ‘Vreme čuda‘, sa kojim je odmah privukao pažnju, objavio je 1965. godine. U njegova najznačajnija djela ubrajaju se ‘Hodočašće Arsenija Njegovana‘, ’Kako upokojiti vampire‘, ‘Zlatno runo‘, za koji dobija 1987. Njegoševu nagradu, ‘Besnilo‘ i ‘Godine koje su pojeli skakavci‘. Dobitnik je ogromnog broja nagrada i priznanja, pored ostalih i Povelje ‘Majska rukovanja‘ za izuzetne stvaralačke rezultate na polju književnosti i kulture, koju je 1990. dobio od tadašnjeg Doma omladine, a današnjeg KIC-a ‘Budo Tomović‘”, navela je Borovinić Bojović.
Poslednje tri decenije je, kako kaže, živio u Londonu, gđe je i preminuo 2. jula 1992. godine.
„Njegova djela prevedena su na engleski, njemački, francuski, italijanski, španski, holandski, poljski, češki, slovački, mađarski, rumunski, retoromanski, makedonski, slovenački i albanski jezik”, piše u saopštenju Glavnog grada.